Weakness.*

Ik probeerde me vast te houden aan de stilte, nadat de vrouw me grondig onderzocht had. Er waren mij heel wat dingen opgevallen in de korte tijd.
Mensen maakten zich oprecht zorgen om me, ik was niet zo bang als ik gedacht had en Noah was zo slecht nog niet. Toen de vrouw me gevraagd had mijn jurk wat te laten zakken, had hij nerveus zijn handen voor zijn ogen geslagen... Iets wat niet echt bij hem paste. Nu hij en ik alleen waren, leek zijn vijandigheid te gaan liggen zijn. "Gaat het?" vroeg hij zacht. Ik keek hem met samen geknepen ogen aan en knikte onzeker. Hij wilde met zijn hand langs zijn haar strijken maar bedacht zich, keek met droevige ogen naar zijn bezeerde hand. "Sorry, maar... Wat gebeurde er precies!"
Ik wilde naar hem schreeuwen en zeggen dat hij zich niet moest moeien, maar iets hield me tegen, iets aan hem maakte het moeilijk om te liegen. "Ik schrok, das alles..."
Hij knikte maar leek me niet echt te geloven. De stilte viel weer en onze blikken leken aan elkaar vast gehaakt. "Wat is er tussen jou en Lori?"
Hij keek even weg en zuchtte, schudde zijn hoofd alsof het er niet toe deed. Mijn nieuwsgierigheid flakkerde op maar onderdrukte het zoveel ik kon. "Waar is ze nou..." gromde hij. Ik boog me naar voor zodat ik om de deur kon kijken maar het zag er uitgestorven uit. Hij beet zijn tanden op elkaar. Ik grinnikte, gleed van het bed af en schuifelde naar hem toe. Hij bestudeerde me, nam me in zich op maar reageerde niet. "Als je me zegt wat er aan de hand is, dan help ik." Hij trok zijn wenkbrauwen naar me op. "Badass," mompelde hij en knikte. Ik ging op de rand zitten en legde zijn hand in die van mij. "Ik en Lori zijn..." hij dacht na over zijn woorden. "Het is als een competitie. Ik was altijd de rebel op school en zij verpest alles."
Hij siste door de ontsmetting die ik op zijn hand druppelde. Ik glimlachte en hij ontspande weer. "Je lijkt niet echt een rebel..." mompelde ik en keek hem bedachtzaam aan. Hij fronste, zocht naar iets op mijn gezicht. "Nee... Ik bewijs me nog wel. Nu ben ik gekwetst."
"Of, ik maak je kwetsbaar!"
Hij lachte op een zachte toon. "Dat zal het zijn, kleintje..."
Ik haakte het verband vast en liet hem snel los. Zijn frons keerde weer,"je bent bang... Dat ik je ga slaan?"
Ik voelde schuld zichtbaar worden op mijn gezicht, keek weg zodat hij het niet zou zien. "Ik ben niet slecht, weet je. Ik en Lori zullen gewoon nooit vrienden worden... Ik zou je... euhm, nooit pijn doen!"
Hij had het duidelijk moeilijk om zich zo kwetsbaar op te stellen en zeker bij een meisje dat hij maar amper kende.
"Kun je dat ook bewijzen?" vroeg ik, zo stil dat ik twijfelde of hij het gehoord had. Hij deed zijn mond open maar kreeg geen woorden voor elkaar. Ik glimlachte en stond weer op, wilde mijn jas nemen maar hij was me voor. Hij griste mijn jack weg en legde het over zijn arm heen, liep me voor de deur uit. "Noah, ik moest u toch..."
Hij schudde zijn hoofd en grijnsde,"iemand was u voor. Dankuwel!"
Hij liep heel dicht naast me, leek te verwachten dat ik ieder moment kon instorten. "Terug," mompelde hij toen we het lokaal inliepen. Iedereen staarde stomverbaasd naar Noah's poging om me te helpen. Laura porde me in mijn zij en lachte liefelijk. "Een leeuw getemd in één uur, verbluffend!" grinnikte ze. "Alles oké?"
Ik staarde in Will's kristal blauwe ogen en knikte, wilde zo graag in zijn armen vallen en zeggen dat alles eigenlijk bijzonder goed met me ging. Hij glimlachte en woelde met zijn hand door mijn krullen heen. Ik zakte onderuit en genoot van de innerlijke rust in mijn hart. Deze plek was ongeloofelijk!