...

Hij droeg me bijna het lokaal uit, hoewel ik niet getwijfeld had of hij daar kracht voor bezat. Hij was lang; langer dan normale jongens, maar niet slungelig zoals dat snel was. Zijn spieren lieten hem er dominerend uitzien. "Wat was dat net?" vroeg hij na een lange stilte van schuifelen. Ik haalde mijn schouders op,"kan ik niet uitleggen denk ik."
Hij knikte begrijpelijk maar dat deed hij absoluut niet. Hij begreep het gewoon niet, niemand zou het begrijpen. "Wel heb je ooit; je eerste dag en zelfs nu brengen ze je al binnen!" zei de vrouw.
Ik glimlachte verontschuldigend en Finn hees me het bed op, legde me uiterst voorzichtig weer neer. "Nog iemand,"zei haar zachte stem. Puck kwam de hoek om, een fijne lijn bloed op zijn hand. "Een hond beet me,"loog hij en wierp een zwijg-of-ik-vermoord-je blik toe. Finn keek me nog even aan. "Zeker dat alles goed gaat?"
Ik knikte en hij verdween. "Ik kom zo bij jullie..." glimlachte ze en ook zij verliet de kamer. Ik was niet bang van hem, enkel van de herinnering... Het moment. Ik slikte en sloot mijn ogen, kon hem gewoon niet aankijken.