Memories To Real.*

Samii's pov;
Ik zocht mijn weg door het doolhof van gangen, ze leken allemaal zo veel op elkaar. Mijn ogen gleden gefrustreerd over de kaart in mijn handen, welke gang was nu welke. Ik slaakte een luide zucht en keek rond, vroeg me af of er niemad was die niet in les zat. Ik had beter moeten weten, had haar van mijlen ver moeten zien. "Lori?"
Ze keek op, een flikkering van angst duidelijk in haar ogen. "Oh, jij bent het!"
Ze ontspande en leunde tegen de kluisjes aan, liet haar hand door haar haren glijden en grijnsde. Ik slikte. "Weet je waar het Glee lokaal is?"
Ze knikte maar bleef gewoon staan, bewoog enkel om haar mobiel uit haar zak te halen. Ze gromde zacht en trok zich recht, sloeg haar kluisje dicht met een ongekende kracht. Ik was verbaasd dat het niet uit zijn scharnieren viel maar ergens wist ik dat Laura er iets met te maken had. "Komaan," beet ze me toe en ging me voor door de gang. Ik volgde, niet dapper genoeg om te vragen of alles in orde was. Ze sloeg de hoek om en vertraagde langzaam haar pas. Ik hoorde stemmen door de gang glijden en nog geen seconde later zag ik Will's gezicht. Het was alsof alles weer even opgelicht werd. "Lori, Samii... Kom binnen!"
Hij glimlachte naar me maar Lori leek niet gerust gesteld. "Ik kwam haar enkel afzetten, meer niet..." zei ze snel en wou er vandoor gaan, maar hij was sneller. Hij loodste ons naar binnen en duwde ons voor de rest van de klas. Het werd kompleet stil en iedereen staarde naar ons alsof we van een andere planeet kwamen. Ik ademde rustig in en uit, deed mijn best niet te schreeuwen of weg te rennen. "Oke jongens. 2 nieuwe leden. Ik stel voor dat jullie tonen wat jullie kunnen en we volgende les het omgekeerde doen. Puck?"
Hij keek naar een van de jongens en maakte een sierlijke beweging met zijn hand. "Vergeet het maar, niet als zij hier is..." gromde hij.
Voor even dacht ik dat hij het op mij had, maar toen zag ik die grijns weer over haar gezicht kruipen, hij had het weldegelijk tegen haar. Haar triomf was zo groot dat ze er leek door te gloeien. "Wat is het probleem, Puck? Bang voor een meisje?"
Hij schoot naar voor en de rest leek wel een vlaag van mijn verleden. Ik zag de beelden flitsen.

Ik zag mijn moeder voor de zoveelste keer schreeuwen. "Laat haar los," gilde ik naar hem maar hij luisterde niet. Ik was te dichtbij en knalde tegen de grond terwijl hij haar vast greep. Ik jammerde van de angst. "Zwijg," schreeuwde hij naar me. Maar ik luisterde niet, ik bleef gillen en zijn woede werd hem te veel. Hij raakte me en mijn gezicht kaatste tegen de grond, maakten wonden in mijn wang.

Ik zag de jongen als mijn stiefvader. Net als die keer knalde ik tegen de grond. Hij greep Lori vast maar ze gaf geen kick. Ze hing als een marionet tussen zijn vingers. "Ga je een meisje slaan, Noah?"
Hij stootte een verschrikkelijke grinnik uit van woede,"zeg me maar als je er een ziet!"
Ik krabbelde achteruit, drukte me tegen de muur aan, deed mijn best mijn ademhaling te laten vertagen naar een normaal tempo. Het beeld verdween maar de woede op puck's gezicht niet. "Samii!" iemand schreeuwde mijn naam, een stel blauwe ogen werden duidelijk voor me. "Puck laat Lori los, Samii haal adem! Meneer Shue wat is er aan de hand?"
"Ik weet het niet..."
Ik moest dit zelf doen. Word rustig, Samii! Hou je kalm! Er is niets mis!
Ik kneep mijn ogen stijf dicht, zag mijn realiteit voor me en voelde alles terug rustig worden. Ik opende terug langzaam mijn ogen en staarde naar hem, dacht voor een seconde dat ik droomde. "Finn, ga opzij! Samii komaan, ik breng je naar de ziekeboeg!"
Ik duwde mijn oom opzij en staarde naar Lori. Hij had haar nog steeds stevig vast maar de verbazing in zijn ogen maakte hem zwak... En daar maakte ze gebruik van. Ze boorde haar tanden in zijn hand en viel tegen de grond aan, met een gil van zijn lippen verscheen er weer een grijns. Ik grinnikte en ze knipoogde naar me alsof er niets aan de hand was. "Ik breng haar wel, meneer Shuester!"
Finn legde zijn arm om me heen en hielp me opstaan. "Kan je lopen?"
Ik knikte, wilde niet bepaald toegeven dat iedere spier in mijn lichaam pijn deed. "Ze is gek, ze wil enkel de aandacht, das alles..." siste een van hun naar Puck. Hij luisterde niet, bleef angstig naar me kijken.