Class.*

Voor even hing er een ijselijke stilte en dat barste Lori helemaal uit. “Zingen! Ik ga echt niet zingen, vergeet het maar! Zoek maar een andere gek!”
Het was een overwinning, dat was duidelijk aan de vrouw haar gezicht te zien. Ze wierp een vuile blik naar mijn oom en liep toen grijnzend naar het bureau van de directeur. De man leek het bijna aan zijn hart te krijgen maar hij leek het te redden. “Meneer Shue, niet persoonlijk, maar ik wil echt niet in glee club!”
“Het spijt me, Lori; maar het ziet er naar uit dat je geen andere keuze hebt! Ik zie je dan deze middag!”
Ze viel zuchtend in haar stoel en staarde kwaad voor zich uit, terwijl hij me mee trok. De blikken waren terug snijdend en zeker toen hij me voor het klaslokaal afzette en me in de ogen keek. “Ga je het redden?”
Ik gaf een knik en glimlachte. Ik liep langzaam naar binnen en keek naar de starende blikken. Ik viel uit de toon. Iedereen was een jaar ouder dan mij, misschien wel 2 jaar en ik wist niet eens hoe ik moest omgaan met leeftijdsgenoten. Een lange tengere vrouw gleed om me heen en bestudeerde me ook voor een seconde. “Jij moet Samii zijn! Ik hoorde dat jij wiskunde bij de 2de jaars volgt… goed! Ga maar naast… wel… kies maar!”
Het was een test, de keuze die je maakte kon de rest van je schoolleven bepalen. Ik slikte, zocht naar een weg uit maar gaf het op. Ik liep naar de achterkant van het lokaal en ging naast een enorm lange gast zitten, die me niet eens aan keek. Het was beter dan iemand die staarde. Hij had een frons op zijn voorhoofd en staarde naar zijn papieren, kauwde bedachtzaam op zijn potlood. “Goed, jongens. Jullie huiswerken graag!”
Zijn ogen schoten op van angst en dan weer neer naar het blad. Ze baande zich al een weg naar de eerste tafels en nam de papieren aan. “Komaan Finn! Denk gewoon aan… euhm… wiskunde! Ik kan dit!”
Ik voelde een soort van schuldgevoel en medeleven en zonder iets te zeggen, trok ik het potlood van tussen zijn lippen en schoof zijn papieren naar me toe. Het was pure herhaling voor me, zelfs met wiskunde voor een jaar ouder. Ik dacht snel, krabbelde mijn antwoord neer en bekeek of onze geschriften ongeveer overeen kwam en schoof het terug naar hem. Hij keek me verbaasd aan. “Finn? Je taak…”
Met zijn ogen op mij gericht, stopte hij haar het blad toe; een lach spelend om zijn volle lippen. “Dankje,” mompelde hij. Ik haalde mijn schouders op, liet mijn blik op de voorkant van de klas alsof ik probeerde op te letten maar ik was helemaal van mijn stuk gebracht door hem. Zijn lach, zijn ogen en het geluid van zijn stem. “Finn, volg de les in plaats van je buurvrouw te storen?”
De klas lachte zacht en beiden onze wang kleurde rood weg… wacht, een meisje vooraan de hare ook blijkbaar. Ik slikte. Woede brandde door in haar ogen en die was duidelijk op mij gericht!
Ik keek snel weg en focuste me op wat belangrijk was, de les!