The World Through His Eyes.*

De ochtend viel zwaarder alsof alles terug op me neer viel en ik niet meer normaal kon denken. De straten waren duister en de warmte van de wagen kolkte om me heen, lag op de loer en was klaar om ieder moment me te versmachten. Mijn blik dwaalde over de straat voor ons, de stilte zo drukkend dat het alles enkel erger maakte. Hij durfde niets zeggen, bang dat het mij zou breken. Ik slikte de droge smaak van mijn tong weg, streek langs de delicate stof van mijn jurk. Soms keek hij even naar me vanuit zijn ooghoeken als hij dacht dat ik het niet zag, maar niets was zo erg als de zorgen die verscholen lagen in zijn blik.
Ik kon me niet voorstellen hoe moeilijk dit voor hem moest zijn. Ik was nu niet precies het perfecte kind om voor te zorgen, dat wist ik ook wel maar het feit dat hij het probeerde…
Ik zette al mijn zorgen even van me af en drukte de radio aan. De melodie gleed door de kleine ruimte en hij leek weer helemaal te ontspannen. Het was verbluffend wat voor kracht muziek op hem had. “Goed geslapen?” vroeg hij twijfelachtig. Ik keek hem bedachtzaam aan maar antwoordde niet onmiddellijk. Ik schatte hem in. Wilde hij de harde waarheid of een leugen zodat hij zich beter zou voelen. “Redelijk, de zenuwen spelen een beet je met mijn gedachten denk ik.”
Hij knikte begrijpelijk en beet op zijn onderlip; een kleine gelijkenis tussen ons die ik nu pas merkte. Iedere keer ik naar woorden zocht beet ik ook om mijn lip, alsof woorden zich dan beter zouden vormen. Ik ademde diep in en zette een glimlach op, deed een poging het hem makkelijker te maken. “Jij?”
Hij leek even te schrikken door mijn opgewektheid maar grinnikte dan een laag lachje. “Ja, fantastisch…”
Hij loog. Ik zag het aan de kringen onder zijn ogen, de vertroebelde blik van zijn blauwe ogen en zijn pogingen om geeuwen te smoren. Ik zweeg, wilde het nu niet verpesten.
“Ik hou van dat nummer,” zei ik na een lange stilte. Zijn ogen zochten de mijne, nog steeds een beetje verbaasd. De straatlantaarns lieten een gloed over zijn gezicht trekken en de twinkel in zijn ogen ,die ik me zo goed herinnerde, keerde weer. “Je houd van de Beatles?”
Ik gaf een knik en hij schudde verdwaasd zijn hoofd, richtte zijn aandacht terug op de weg. Hij reed een kleine parking op en parkeerde zijn wagen in een donkere hoek. “Ik hoop dat je honger hebt,” mompelde hij en stapte uit. Ik volgde zijn voorbeeld en liep met hem mee naar de ingang. Het was een klein gebouw waar enorme letters op glansde.
Your Good Morning…
Hij hield de deur voor me open en liet me naar binnen gaan, volgde vlak achter me. De zoete geur van vers gebakken brood kroop in mijn neus en deden me even duizelen. “Ga maar al zitten,” zei hij zacht en verdween. Ik deed mijn best me geen zorgen te maken, wat op zich vreemd was.
Ik had me nooit echt zorgen gemaakt in iemand anders dan mijn moeder. Haar veiligheid en haar gezondheid maar dit was nieuw. Het was een drang naar veiligheid, alsof hij me die leek te schenken. “Voor jou,” zei een stem achter me en zijn arm gleed over mijn schouder heen, zette een dampende kop voor me neer. Ik knipperde verwoed met mijn ogen terwijl hij om me heen glipte en ging zitten. “Chocomelk?”
Een frons deed hem even bevriezen. “Dat is toch je favoriet, of niet?”
Ik knikte en glimlachte,”ik ben verbaasd dat je dat nog weet…”
Hij haalde zijn schouders op en nam een slok van zijn tas, sloot zijn ogen zodat hij van alle warmte kon genieten. Ik veegde snel langs mijn ogen, wilde zeker weten dat geen tranen me ontsnapt waren. Zelfs nu betekende hij al meer dan mijn stiefvader ooit gedaan had. Hoe kon een man, die –als je het goed bekeek- me vreemd was me kunnen doen lachen en huilen op het zelfde moment. Ik staarde naar de kop, beet nerveus in mijn onderlip en wachtte geduldig af tot hij iets zei. “We kunnen dit iedere vrijdag doen… als je wil?”
Hij leek te twijfelen over zijn eigen woorden maar iets hield hem sterk. “Ja.. ik bedoel, lijkt me leuk!”
Ik deed mijn best mezelf zo veel mogelijk in toom te houden. Ik mocht dit niet verprutsen, niet nu…
“Dankje, oom Will!”
Hij grijnsde zijn perfecte parel witte lach en de wereld stopte even met draaien. Die ochtend zag ik voor het eerst de wereld door zijn ogen.