Chapter OO7

Ik loop een trappetje af, terwijl ik mijn jurk, die doordat ik zo was gegroeid en later weer gekrompen nogal was uitgerekt, wat omhoog trek. Het komt me allemaal zo bekend voor hier. Alleen is de lucht grijzer, veel grijzer dan ik me kan herinneren, ergens diep in mijn onderbewuste. Maar plots schrik ik op uit mijn gedachten. ‘Zie je wel dat zij de juiste Stella is!’ Ik herken het konijn dat ik daarnet achtervolgd heb. ‘Het is haar niet!’ ‘O, en dat is mijn dank? Ik volg de ene na de andere Stella en als ik haar eindelijk gevonden heb, nadat ik meerdere malen bijna was opgegeten, is ze niet goed genoeg voor jullie?’ Terwijl steeds meer rare dierachtige wezens zich verzamelen gaat de discussie gewoon verder. ‘Ze lijkt niet eens op zichzelf!’ ‘Dat is omdat ze Stella niet is!’ ‘Als ze dat was misschien wel…’ ‘Maar ze is het niet!’ ‘Hoe kan ik de verkeerde Stella zijn, als het míjn droom is?’ Besluit ik ze dus maar te onderbreken. ‘En aangezien iedereen mijn naam al weet, wie zijn jullie?’ ‘Ik ben Twiedeldee’ zegt een dik, rond mannetje. ‘En dat is Twiedeldom’ ‘Ja want ik ben Twiedeldom en hij is Twiedeldee.’ Herhaalt een precies hetzelfde uitziend mannetje. ‘En daarom heet hij dus Twiedeldom.’ Zucht Twiedeldee. Wanneer iedereen doorheeft dat ik de grap niet grappig vind, besluit één van de groep te zeggen, ‘We moeten het Absolem vragen!’ ‘Ja, Absolem weet wel wie ze is!’ Twiedeldee en Twiedeldom rennen naar me toe en trekken me nog net niet uit elkaar. ‘Het is mijn beurt!’ ‘Niet, het is mijn beurt!’ ‘LOS!’ schreeuw ik en ze kijken me bang aan. ‘Het is mijn eigen beurt. Waar moet ik heen?’ En bang lopen ze voor me uit, terwijl ik ze volg.