008 - Don't Mess With Tinkerbell!

Samen met Alice vloog ik een paar meters boven de grond en ik hoorde Alice zachtjes lachen. Ik zag dat Lucille samen met, wie anders, Nate naast me kwam vliegen.
"Oké, we kunnen!" riep ik naar Carlisle. Ik glimlachte eventjes naar Edward en volgde toen de Cullens. Ondanks dat ze megasupersnel waren, kon ik ze makkelijk en zonder moeite volgen. Ondertussen dacht ik over Edward. Hij was waarschijnlijk de knapste jongen die ik ooit had gezien, en dat zegt wat sinds elfen jongens ook heel knap waren. Nu ook volgde ik in plaats van Carlisle, Edward. Die trouwens veel sneller was dan de andere Cullens. Ik zuchtte zachtjes en vloog door. Ik hoorde Alice een liedje neuriën en lachte toen ik doorhad dat het I Believe I Can Fly was. Ik vloog naar een meertje en hield Alice bij haar middel vast. Ik vloog vlak over het water en aan de zijkant spatte wat water op, ik zag dat Alice haar handen in het water hield en glimlachte. Na een stukje vliegen kwam we uit bij een groot huis in de middle of no where. Ik begon lager te vliegen en zette Alice zachtjes neer op het gras, die had even wat moeite met haar evenwicht, maar herstelde zich snel. We liepen naar binnen en Alice liet zich op de bank vallen.
"Who! Dat was echt het gaafste wat ik ooit heb meegemaakt." zei ze met een twinkeling in haar ogen. Ze keek naar haar arm en zag dat er wat glitter opzat. Ze keek me verbaasd aan.
"Elfenstof, als het goed is gaat het er in contact met water vanaf." zei ik glimlachend. De harde lach van Emmett gonsde door het huis.
"We hebben een Tinkerbell in ons midden." zei hij waarna hij me grijnzend een stomp op mijn arm gaf. Als elf kon ik wel tegen een stootje dus stompte ik hem gewoon terug.
"Auw?" zei hij verbaasd, waarna ik hem grijnzend aankeek.
"Don't mess with Tinkerbell." zei ik lachend. Ik zag Lucille de kamer ook binnenkomen en ging naast Alice en Edward op de bank zitten. Lucille gaf me geen aandacht en ging naast Nate en Rosalie op de andere bank zitten. Carlisle kwam de kamer binnenlopen en ging in het midden van de kamer staan. Hij keek mij glimlachend aan.
"Lydia, Lucille. Jullie zijn er vast wel achter dat wij niet helemaal normaal zijn. Dat klopt ook, wij zijn niet echt menselijk. Wij zijn vampiers." zei hij met een ernstig gezicht.
Ik barstte in lachen uit en iedereen keek me verbaasd aan. Na uitgelachen te zijn en diep rood blozend op de bank te zitten zei ik: "Sorry, ik dacht dat je een grapje maakte." Alice keek me glimlachend aan en gaf een kneepje in mijn arm. Ik had nu pas door dat ik nogsteeds geen schoenen aanhad en plaatste mijn voeten met de roze gelakte teennagels over elkaar heen.
"Jullie hebben trouwens geen zorgen, want wij zijn niet zoals alle anderen vampiers. Wij jagen niet op mensen, maar drinken dierenbloed. Wij jagen altijd in de bossen, en waarschijnlijk kwam Lydia Edward tegen toen hij aan het jagen was." zei hij. Ik kom altijd de meest knapste jongens op de meest rare momenten tegen dacht ik, waarna ik een onderdrukt lachje van Edward hoorde naast me. Ik gaf hem een wtf?-blik, die hij negeerde.
"Mooizo, want wij zijn geen volkje dat graag oorlog heeft." zei Lucille die een glimlach op haar gezicht had.
"En wat voor een volkje zijn jullie eigenlijk precies?" vroeg Esmee die op de bankleuning was gaan zitten en me verbaasd aankeek.
"Ehm...Emmett had het eigenlijk wel goed met zijn Tinkerbell. Lucille en ik zijn, hoe raar het ook mag klinken: Elfen." zei ik grijnzend. Alice giegelde en Rosalie haalde een van haar perfecte wenkbrauwen omhoog.
"Grappig. Ik dacht dat naast de weerwolven, wij de enige wezens waren." zei Edward.
"En wij dachten wij de enige wezens waren." zei ik glimlachend.
"Wat zijn weerwolven?" vroeg Lucille.
"Dat is weer een ander verhaal." zei Carlisle. "Maar eerst zou ik jullie nog even wat vertellen over ons."