Hoofdstuk 13; Fijn om terug te zijn

Voor niemand was het een feestje de laatste 2 dagen dat ik bij Mevrouw Plijster had gelegen. Draco is ook een paar keer geweest om mijn hand vast te houden. Ik ging steeds meer voor hem voelen. Ik begon hem echt leuk te vinden. Ik wist dat zijn ouders het zelfde deden als de mijne. En ik vond het niet erg. Ik hield van zijn prachtige haren. Zijn geweldige ogen en zijn geweldige gezichtsvorming. Ik wist bijna elke ader aan te wijzen in zijn lichaam. Hij keek nooit pijnlijk wanneer ik zijn hand kneep omdat ik pijn had van het smeersel.
Hij kwam me vandaag ophalen. Hij wou me meenemen naar Zwerkbal. Draco was heel lief voor me en Caitlynn en Amaris zeiden dat hij het wel is over me had in de huiskamer op onze afdeling. Het was fijn om te weten dat iemand nog gaf om een kind van een dooddoener. Maar niemand mocht weten over hoe ik dacht en twijfelde of ik ook wel een dooddoener moest worden of dat ik dan meteen koos voor mijn eigen dood.
Daar wou ik nu niet aan denken. De jongen die ik leuk vond stond op mij te wachten, op mij. Ik streek de borstel nog een keer door mijn zwarte lange haren heen en legde hem in mijn toilettasje. “Ik ben klaar om te gaan.” Ik lachte naar Draco en keek toe hoe mevrouw Plijster naar mij keek. “Bedankt voor dat verbandje om mijn been voor de zekerheid. En ik hoop hier niet meer zolang te liggen, u was wel gezellig hoor. Dag mevrouw.” Ik zuchtte en blies een pluk haar uit mijn gezicht.
Draco en ik liepen de deur uit op weg naar het Zwerkbalveld. Ik kon niet zo snel lopen. Mijn been was bijna helemaal genezen. Maar er zat nog een heel klein wondje. En dat hele kleine wondje zorgde er nou net voor dat ik nog niet goed kon lopen. Daar baalde ik nou net zo van. Maar het voordeel van dat wondje was dat ik lekker dicht tegen Draco aan kon lopen, omdat ik op mezelf niet stabiel kon blijven staan.

De weg naar het Zwerkbalveld was lang. Maar erg gezellig Draco en ik hadden veel gepraat. Over school, onze ouders, onze mening en over onze eigen vrienden en vijanden. “Amaris en Caitlynn wachten op je, ze zitten op de tribune. Blijf je deze keer wel de hele tijd kijken?” Hij kreeg een klein licht puntje in het hoekje van zijn oog. Daardoor kreeg ik een kleine glimlach op mijn gezicht en gaf hem een zacht knikje. “Graag zelfs. Zet hem op tijger.” Ik moest zachtjes lachen en liep langzaam naar de tribune toe. Naar mijn lieve vriendinnen. “Eindelijk! Daar is ze!”
Ik moest lachen en ging tussen Caitlynn en Amaris in zitten. “Wat heb ik allemaal gemist meiden?” Ik keek ze 1 voor 1 aan en keek toen snel naar het Zwerkveld. “De school is een beetje saai zonder onze grappen.” Begon Amaris. Caitlynn knikte en keek even naar het Zwerkveld. “Kijk daar komen een paar Gryffindors aanlopen.” Ik keek meteen schuw op naar de overkant van de tribune. “Wat moeten die hier?” Ik stak mijn hand in mijn jasje en trok mijn toverstok langzaam. Ik keek naar het meisje met de paarse haren en haar vriendje die naast haar liep. Het was Helena Avalia McCaïl en haar vriendje Carlo Kannewasser. Hij lachte naar haar en liet haar netjes zitten en kwam toen naast haar zitten. Hij sloeg een arm om haar heen en ze leek vrolijk te zijn. “Mijn ogen beginnen gewoon te branden. Dit doet gewoon zeer. Wie valt er nou op iemand met paars haar. We zitten niet in het circus hoor.” Ik hoorde Amaris lachten. “Oh kijk, daar komt Gloriana Gibson aan.” Aan de andere oor hoorde ik Caitlynn uitspugen met wie ze had. “Ze loopt met die achterlijke Ronald Weasley. Het is zo loser. Hé.” Ik keek vanuit mijn ooghoek naar Caitlynn ze keek niet echt bepaald blij. Maar haar verleden was ook niet te beste met Gloriana Gibson. Gloriana had Cait ooit een keer bijles gegeven. Achter Ronald Weasley kwamen nog meer mensen. Het leek wel alsof de rij Gryffindors nooit op hield. Kwamen ze allemaal voor de training van Slytherin tegen Gryffindor met die Potter jongen