Not close.

Die dag zou de popidool zijn lessen starten. Ik vroeg me af wat hij met een paard moest. Speelde hij een prins die zijn prinses moest zoeken op een Arabische volbloed? Of was het gewoon voor de show … campagne misschien?
Het was inderdaad Cara’s idee geweest om Justin op de manege te strikken.Waarom? Eén; het zou commercie voor deze godvergeten plek betekenen. Twee; het was bovendien handig voor zijne Bieber. Drie; Cara’s dag kon niet stuk. En een overbodig puntje aan de lijst van Cara, mijn dag ging stuk. Zie de relatie dat ik met Cara had als vriendschap, want ze wou me niet weggetrapt hebben van deze manege al zou ze dat mondeling wel hebben. Ze wou me vast gewoon iets leuks laten doen, zoals alles geven wat het hartje van Justin begeert. Zodat hij, gelukkig bleef. Zelfs al vroeg hij mij om zijn voeten te masseren. No smile on his face, means no smile on Cara’s face, and then no smile on mine. Zo ging dat meestal. Ik moest de klant tevreden houden, zo niet, was Cara niet tevreden, zo wel, was ik ontslagen en weer ook niet tevreden. Wat een eigenaardige dingen allemaal.
De aankomst zou in het geheim gebeuren. Onder de Beliebers was het bekend dat Justin gewoon griep had en voor de komende weken niet zou optreden. Wij hier, op de manege, hadden beroepsgeheim, ja zelfs ik. Mensen buiten de manege die Justin hadden zien oefenen, ja dat noemde men pech. Voor Justin dan. Dus moest hij voorzichtig zijn en wat dieper in de bossen oefenen. Onnodig publiek en pottenkijkers werden ook niet getolereerd. En aangezien deze manege zich ook in the middel of nowhere bevond, was het niet moeilijk om onnodig gespuis weg te houden.
En dan kwamen we aan het moraal van het verhaal. Was ik blij? Met de aankomst van Justin, was ik de hele tijd neutraal gebleven. Ik kende hem niet, dus geen mening, zou ik zeggen. Maar ik zou spoedig wel een mening krijgen als hij me iets wou laten doen dat ver van mij te grijpen lag …
‘Farrah!’ klonk het luid en opgewekt. Cara kwam hopsend aangelopen met ruiterkledij terwijl ze in haar handen klapte. Ze had haar rode haren los en vol met krullen, anders dan haar gebruikelijke steile pony. ‘Hij komt! Hij komt!’
‘De lieve goede Sint,’ zong ik verveeld verder. ‘Die komt was in december.’
‘Nee neen! Just-in Bieber!’ schreeuwde ze opgewekt terug. ‘Sta klaar! Sta klaar!’ Ik rolde mijn ogen en stond zogenaamd ‘klaar’. De andere werknemers kwamen uit de stallen om op één rechte lijn te staan om de popidool te begroeten. Terwijl de anderen zich op begonnen te maken, nam ik een stuk kauwgum uit mijn broek en begon te kauwen. Met mijn mond dicht natuurlijk.
‘Het lijkt me enig om lessen op uw prachtige manege te volgen, meneer Guerre.’ ‘Het lijkt me enig om Justin Bieber als student te hebben!’ ‘Noemt u me maar Justin!’
Het duo liep samen met Cara naar ons toe. Het duo: Meneer Guerre samen met Justin. Ik keek met een schuin hoofd naar Justin wiens haar niet dezelfde perfecte Beatles-kapsel had maar eentje alsof het leek dat hij door de striemende regen had gelopen. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte geforceerd. Hé, waarom deed ik dat? Oh ja, omdat ik mijn baan niet kwijt wou.
Ik verveelde me en haalde mijn gsm boven om mijn tweets te bekijken. Twintig nieuwe tweets?! Nieuwgierig klikte ik erop en kreeg allemaal shout-outs van Beliebers. De meerderheid klaagden over de ziekte van Justin, de anderen begonnen te babbelen enz. … Ik had niet veel met Beliebers. Waarom? Dat wereldje boeide me niet zo.
Waiting at the line for boring people.
Ik verstuurde. Ik keek wat rond op de site toen opeens ik iemand mijn naam hoorde zeggen. Snel verstopte ik mijn mobiel in mijn achterzak en keek meneer Guerre beschaamd aan. ‘Justin, ontmoet Farrah. Ze is onze jongste werkneemster en werkt bij de paardenstallen.’ Justin glimlachte en stak zijn hand uit. Ik schudde het zachtjes en nam verlegen mijn hand terug. Ik had mijn gezicht naar beneden en Justin boog zich naar onder om mijn gezicht tenminste kunnen zien, maar meneer Guerre riep me om Justin de paarden te laten zien. Mijn bloed bevroor en ik knikte terwijl ik me omdraaide om de stallen in te wandelen. De rest van de werknemers deden weer wat ze eerder deden en meneer Guerre sprak af met Justin om na een halfuur op het veld te komen om te oefenen en zijn uitgekozen paard mee te nemen. Ik hoorde meneer Guerre weg lopen en Justin in zijn handen wrijven. ‘Met z’n twee dan,’ zuchtte Justin. Ik knikte en wenkte Justin. Hij lachte grimmig en volgde me op de hielen. ‘Dus, voor wat heb je lessen nodig?’ vroeg ik nep nieuwsgierig. ‘Mijn nieuwe videoclip “Swag so mean”.’
‘Ah,’ antwoordde ik. ‘Dat is gelekt, heb ik gehoord.’
‘Dat ik hier ben?!’ schreeuwde hij panisch. ‘Nee nee, “Swag so mean”, dat liedje. Dat is gelekt.’Justin zuchtte kalm en knikte instemmend. ‘Weet ik. Nou en hé.’ Ik keek hem raar aan maar haalde toen mijn schouders op. ‘Dus, kom maar op!’ ‘Wat?’ ‘Die paarden,’ antwoordde Justin alsof ik een complete idioot was. ‘Ah ja.’ Ik opende een stal en liet hem binnen. Meteen lag hij op de grond, uitgegleden door wat hooi. Ik deed het kleine poortje dicht en ging op mijn hurken zitten om hem overeind te helpen. ‘Nou daar heb je je eerste fail al,’ lachte ik wuifelend. De stal van Grice was altijd al een beetje ruim. ‘Dus wie is deze schoonheid?’ vroeg Justin. ‘Ze heet Grice.’ ‘Ik had het niet over het paard,’ antwoordde Justin.