01

~~Isabella Rosé Villa~~

Met een doffe dreun viel mijn wekker van het nachtkastje. Ik hoorde wat gekreun en gevloek om me heen. Ik verontschuldigde me zachtjes en liet me snel uit bed glijden. Ik zag, nadat ik mijn ogen had geopend, dat de wekker kapot was gevallen. Géweldig, ik had geen geld voor een nieuwe. Ik duwde me omhoog en greep mijn mooiste jurkje uit de kast, vandaag zou er een belangrijk iemand komen, had Mevrouw Eveline gezegd, maar niet voor ons allemaal, slechts 2 van ons. Eentje daarvan was ik, waarom ik? Isa Rosé? Wat was er met mij aan de hand? Had ik iets fouts gedaan? Leek me niet, de laatste paar maanden had ik me voorbeeldig gedragen.
Ik schoof de gordijntjes die voor het raam naast mijn bed hingen iets opzij, waardoor ik naar buiten kon kijken. De lucht was grijs, het zou zo wel weer gaan regenen, de laatste dagen regende het alleen nog maar, waardoor ik niet onopgemerkt had kunnen voetballen, zonder alleen ook maar vies te worden. Bij ons in het 'orphanage' zo noemde wij 'ons' weeshuis, waren er natuurlijk regels. De regels konden met niet boeien, ik hield me er gewoon aan, geen gezeik, punt. De meesten hielden zich aan de regels, een enkele uitzondering voor de nieuwelingen die hier kwamen, die probeerden de regels nog wel eens te schenden, maar die kwamen er ook vrij snel achter dat ze zich maar beter konden gedragen, of ze moesten dag en nacht corvee diensten willen draaien, en als het echt uit de hand liep werd je naar een ander internaat geplaatst.
Onze school had een doel, ze maakten perfecte dames en heren van ons, leerden alle belangrijke etiketten, gingen elke dag meer dan 8uur naar school, en moesten netjes met 2 woorden spreken. Natuurlijk hoorden er nog meer regels bij, een van mijn favorieten; Meisjes horen niet te voetballen. Niet dus, ik had deze regel al vaak overtreden, ik was gek op de bal....


~~Flashback~~ (3 jaar terug)

Langzaam strompelde ik de school uit, het leek alsof iedereen me haatte, iedereen zat me dwars, niemand mocht me. Ik liep de stromende regen in, mijn uniform werd zeik nat, het kon me niet schelen. Ik bleef maar lopen en lopen, en na een tijdje kwam ik eindelijk aan bij het voetbal veldje, waarom mochten jongens wel voetballen? Wel lekker vies worden? Op dit moment was het veldje meer een grote modderplas dan een écht voetbalveld, maar het kon me niet schelen. Er verscheen een brede grijns op mijn gezicht toen ik mijn voeten in de blubber zette, het maakte een vies geluidje, waardoor ik moest lachen. Ik gooide de bal in de blubber en gaf er een trap tegenaan. De modder vloog me om de oren en en de bal belandde ongeveer 4 meter verderop, pf het kon verder. Ik liep naar de bal en begon hem hoog te houden, plots hoorde ik verschillende jongensstemmen, ze kwamen steeds dichterbij. Was er training? Nee toch? Het regende, ze konden hier toch niet in gaan voetballen? Vluchtig keek ik om me heen, ik moest me verstoppen, als ze me zouden zien... Maar het was al te laat, schreeuwend liep de trainer op me af. "Wát denk jij wel niet, Miss Rosé! Voetballen is ten strengste verboden voor meisjes op deze school, zo word u nooit een nette dame, je hebt je aan de regels te houden, en je etiketten te leren! Jij komt nú mee naar de directeur, je kunt minstens 3 weken corvee verwachten jonge dame!"


Wat een nachtmerrie, en het begon toen pas, ik werd dag en nacht in de gaten gehouden, ik mocht geen eens een bal áánraken. Eerst kon ik nog af en toe met wat jongens voetballen, maar toen er een nieuwe regel werd aangesteld, ging het stiekem voetballen met de jongens ook verloren. De jongens waren als de dood dat ze zelf ook niet meer mochten voetballen, de regel luidde als voort: Wie met Isa Rosé voetbalt, kan voortaan 3 maand binnen blijven tijdens de trainingen. Het leek alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg toen ik het las, mijn leven was kloten...



Zo, dit was de inleiding!