O11. On the wrong side.

Deze keer was ik voorbereid op de hard val en dat ik het vochtige gras zou voelen en de madeliefjes zou zien die sneeuwwit waren. Dat ik de zon op mijn huid zou voelen zoals ik dat nog nooit had gevoeld. Maar in plaats van dat ik met een plof op het vochtige gras terecht kwam. Stond ik recht op mijn benen op een harde ondergrond die als hout aanvoelde. Ik voelde nog steeds Blake’s handen op mijn schouders alleen nu sloten zijn handen gespannen om mijn schouder klemmen. Ik maakte mijn ogen open en draaide me om. Blake stond nog steeds dicht bij mij. ‘Wat is er?’ Vroeg ik aan hem. ‘Sstt.’ Zei hij terwijl hij een vinger voor zijn mond deed. Ik keek hem niet begrijpend aan maar hield toch maar mijn mond dicht. Hij keek gespannen naar de bosjes. Opeens greep hij mij bij mijn arm en trok me mee weg van waar hij net nog zo intensief naar had zitten staren. Ik schrok en probeerde mijn hand weg te trekken uit zijn ijzersterke greep. Maar het lukte me maar niet. Ik keek achterom en zag dat een vage schim achter ons aan komen. Was hij daarvoor op de vlucht? ‘Blake, wat is dat achter ons?’ Probeerde ik te vragen maar ik kon niks meer zeggen omdat ik buiten adem was van het rennen. Hij leek geen moeite te hebben met het rennen hij moest dan wel een hele goede conditie hebben dacht ik bij mezelf. ‘Ik heb geen idee wat dat is. En ja ik heb een hele goede conditie.’ Zei hij opeens. Ik probeerde te bevatten wat er net gebeurd was. Ik moest me heel erg concentreren om niet te struikelen. Ook al was mijn evenwicht erop vooruit gegaan op mijn zestien en een halve verjaardag. Hij draaide zich om en keek indringend met zijn serpentijn groene ogen in die van mij. Nu was ik echt helemaal de weg kwijt en viel onhandig over een boomstronk . Snel en behendig ving hij mij op. En trok me overeind. ‘Alsjeblieft probeer niet te struikelen nu.’ Zei hij met een grijns om zijn mond. En begon weer te rennen. Ik was weer een beetje in de realiteit terecht gekomen. Wat je tenminste realiteit mocht noemen. Dit kon ik niet lang meer volhouden dacht ik. Volgens mij was hij weer in mijn hoofd aan het rondspoken, want opeens zat ik achter op zijn rug en rende hij nog harder dan eerst waardoor ik mijn ogen maar dicht deed en naar zijn rustige ademhaling luisterde en naar zijn rustige hartslag luisterde. Ik schrok want ineens ging hij een ander pas op wat veel ruiger was met veel meer begroeiing, zodat we volledig beschut waren. Ik keek achterom en zag dat de schim ons niet meer volgde. We renden nog een paar honderd meter door de bossen en stopten toen. Ik zag dat zijn gezicht vol van afschuw stond. ‘gaat het wel goed met je?’ Vroeg ik op een bezorgde toon aan hem. Hij draaide zijn rug naar mij toe. ‘Sorry dat ik je zo in gevaar heb gebracht. Het is allemaal mijn fout als ik mijn concentratie niet kwijt was geraakt dan was er niets gebeurd’ zei hij vol afschuw. ‘Hoezo als jij je concentratie niet was kwijt geraakt?’ vroeg ik. ‘Ik raakte mijn concentratie kwijt terwijl we hier naar Utopia toe kwamen’ Zei hij. En draaide zijn gezicht weer van me af, waardoor ik weer even normaal kon nadenken. ‘Wat betekent dat, hoe komen we hier dan weer weg?’ Vroeg ik bezorgd. Hij trok zijn schouders op. ‘Ik zou het niet weten.’ zei hij. Ik begon lichtelijk in paniek te raken en zei: ‘Zitten we hier voor eeuwig vast.’ Niet dat het een heel groot probleem was als ik maar met hem was. Hij trok weer zijn schouders op. Ik interpreteerde dit als een ik weet het niet antwoord. En ging op de grond zitten hij liet zich ook zakken en ging met zijn rug tegen een steen zitten. Ineens pakte hij mij bij mijn zij vast en trok mij bij hem op zijn schoot. Ik schrok even maar toen ik tegen zijn warme borstkast aan lag en zijn regelmatige ademhaling en hartslag hoorde viel ik langzaam in slaap en maakte me om niets meer zorgen. Met hem bij me in de buurt kon mijn niets meer gebeuren.