42. i still love you

Carlisle P.O.V.

Diana kwam de kamer uit, moest mijn hart nog kloppen was die nu waarschijnlijk uit mijn borstkas gevallen.
'Ze is er weer...' zei Diana stil en wandelde weg.
Ik kon niet wachten om Esme weer te zien, ik had ze zo gemist!
Ik duwde de deur van mijn werkkamer open en daar zat ze dan.
Een glimlach vormde zich op mijn gezicht.
'Hey' zei ik zachtjes.
Haar hoofd schoot omhoog en ze keek me vragend aan.
'kben zo blij dat je terug bent' ik ging naast Esme zitten en gaf ze een knuffel.
Waarom knuffelde ze niet terug?
'Alles in orde?' ik keek haar vragend aan.
Ze keek terug met een verwarde blik.
'Wie ben jij?' vroeg ze. Haar ogen waren 1 groot vraagteken.
Ik schrok.
'Ik ben Carlisle...' zei ik zachtjes, 'We zijn getrouwd, weet je nog?'


Esme P.O.V.

Ik was getrouwd?
Waarom kon ik me niets herrinneren?
Ik keek verbaasd naar de blonde man die voor me stond en net toen ik in zijn ogen keek kon ik me plots weer alles herinneren: ons huwelijk, de adoptie van de kinderen, Diana, mijn hart die weer begon te kloppen, de hartaanval,...
Ik legde mijn hand op mijn borstkast en keek naar beneden.
Mijn hart klopte weer... ik was geen vampier meer...


Diana P.O.V.

Ik was huilend weggerend uit het huis, ik wist wat er nu ging gebeuren: Esme zou alles vertellen aan Carlisle, Carlisle zou razend zijn op mij en het huwelijk zou niet doorgaan... dat had ik toch in gedachten.
Het was me eindelijk gelukt om m'n tranen te drogen en toen stond hij daar voor mij: z'n ogen rood van woede en gebalde vuisten.
Esme had het dus verteld...
'Waarom...?' vroeg Carlisle, hij deed z'n best om niet te schreeuwen tegen me.
Mijn tranen gingen weer de vrije loop.
'Ik hou van je... ik wou je voor mij alleen...' wist is te zeggen door mijn tranen heen.
Carlisle zuchtte en zijn gezicht en vuisten onstpanden een beetje, blijkbaar snapte hij het.
'Diana...' zuchtte hij en kwam naast mij zitten.
'ik weet dat je van me houdt... maar je had zoiets nog niet hoeven te doen met Esme... uiteindelijk zou ik wel voor jou gekozen hebben. Wat ik nu voor je voel is zoveel meer dan ik ooit voor haar heb gevoeld' hij nam me in zijn armen en meteen voelde ik mij een stuk beter.
'Echt?' mijn stem trilde.
De oudere vampier knikte en hield me nog steviger vast.
'maar wat ga je nu met haar doen? Ik bedoel... ze is nu terug, als mens en...' ik slaakte een diepe zucht.
'maak je maar geen zorgen' zei hij geruststellend 'ik zal haar alles uitleggen en hopelijk begrijpt ze het... ik kan haar naar de Volturi sturen, of naar Alaska'
'maar zal zij dat wel willen?' mijn stem trilde nog steeds.
Carlisle zuchtte opnieuw 'ze zal het wel begrijpen, vertrouw me nu maar'.
Ik knikte en begroef mijn gezicht in zijn borstkast.
Misschien kwam alles dan toch nog goed...



aangezien ik al mijn lezertjes heb teleurgesteld door zolang te wachten zet ik er maar nog een deeltje op