41. i don't want to do this...

Net toen Carlisle het huis uit was begon ik te panikeren, mijn adem werd zwaarder en tranen vormden zich in mijn ogen.
Ik liet me vallen op de keukenvloer en daar zat ik dan op mijn knieën.
Wat moest ik nu doen?
Ik moest Esme haar lichaam vinden en ik heb al een vermoeden waar het zou zijn:
Carlisle zijn bureau.
Ik klemde mijn hand rond de klink en opende de deur voorzichtjes.
Gelijk had ik. Daar lag ze op de leren zetel.
Carlisle had een kussen onder haar hoofd en een deken over haar gelegd.
Ik zuchtte.
Ik wou dit niet.
Wat moest ik nu doen?
Als ik haar tot leven zou wekken, zou de kans bestaan dat Carlisle terug verliefd op haar wordt en het huwelijk niet doorgaat, maar als ik haar niet tot leven wek zal ik moeten zeggen aan Carlisle waarom ik het niet wil doen en het excuus gebruiken dat hij terug op haar verfliefd zou worden, zou hij natuurlijk niet geloven.
Ik zette me neer op de grond naast de zetel.
Geen enkel schrammetje was te zien op het lichaam.
En weeral zuchtte ik.
Mijn hoofd russte op de rand van de zetel vlak naast Esme haar arm.
Ik hoorde de deur open gaan.
Het was Carlisle.
'en? Heb je al nagedacht?' zijn ogen en stem overvloeiden van hoop. Als ik dit niet deed zou die hoop veranderen in immense pijn.
Ik kon hem geen pijn doen.
Ik knikte verdrietig.
Een glimlach verscheen op de dokter zijn gezicht.
Hij nam mijn gezicht tussen zijn 2 handen.
'Er zal echt niets veranderen tussen ons, dat beloof ik, maar Esme is hier al van vlak voor de kinderen zijn toegekomen. Ze is een deel geworden van ons leven. Maar ons huwelijk gaat door, wat er ook mag gebeuren' zijn ogen stonden vol liefde.
Ik knikte.
Ik geloof je, als je nu de kamer wilt uit gaan, ander is da kans groot dat jouw hart ook gaat kloppen' glimlachte ik en gaf hem nog een kus.
Hij was weg.
Mijn glimlach veranderde snel.
Ik wou dit helemaal niet, maar ik hem geen pijn doen.
Ik zuchtte en liet mijn gave zijn werk doen...



ok, ik weet dat dees verschrikkelijk lang heeft geduurd, maar ik had een writer's block.
Ik heb vandaag mijn story opnieuw gelezen en de vele reacties doen me wel deugd, daarom heb ik besloten om te proberen om verder te schrijven