Hd. 6 - Her life was written on pages.

Haar vermogen om te spreken was nu al bijna meer dan twee jaar weg. Ik miste haar stem. De manier waarop het leek alsof ze zong, wanneer ze vrolijk was. Ik miste zelfs de manier waarop ze me af kon snauwen omwille van een onbenullig detail. De bijpassende blik in haar ogen, wanneer haar woorden je als een vergif raakte. De manier waarop ik in elkaar zakte, iedere maal wanneer ze me aansprak. Ik kan niet ontkennen dat ik altijd al een zwak voor haar had en ik kan ook niet ontkennen dat mijn liefde voor haar, enkel groeide wanneer ze zich als een lappen pop in mijn armen wierp, omdat er simpelweg niemand meer voor haar was.
Het dagboek dat ik in mijn handen had liggen nu was, zowel voor mij als voor haar, van groot belang. Toen ze het kreeg had ze er enkele weken bijna dagelijks in geschreven, maar het verwaterde toen de depressies het contact met de buitenwereld verwaterde. Toen het haar allemaal weer te veel werd, begon ze weer met schrijven. Wanneer ze haar laatste woorden uitgespuwd had, werd het haar enige vriend.

Ik knikte. “Je krijgt een nieuwe van me, zolang je maar lacht.”
Ik wist dat ik als een idioot moest over komen, ze lachte al een langdurige periode niet meer. Maar het viel te proberen! Ik gooide het dagboek en het briefje in de lade van mijn bureau en spreidde mijn armen naar haar uit, waar ze zich vrijwillig instortte. Ik kon niet zien of haar lippen woorden vormden of niet, maar ik wist dat ze me dankbaar was. Dat was het moment dat ik besloot direct naar de winkel te gaan.

Haar handen voelden klam aan in de mijne, maar het deerde me niet. Ik hield van de manier waarop ze haar vingers om de mijne heen had gevlochten, hoewel het voor mij overduidelijk meer betekende dan voor haar. Samen liepen we de Bruna binnen, die vlak bij het huis was waar we woonden. Ik wist dat het belangrijk voor haar zou zijn, dat ze erbij mocht zijn wanneer ik het voorwerp voor haar kocht. Ze was dol op winkelen, ze kon uren tussen de specerijen, boeken en kleren rondneuzen en hoewel ik er meestal het geduld niet voor had, ging ik altijd met haar mee. Wat had ik anders moeten doen? Hoe zou een meisje zonder stem een verkoper om hulp kunnen vragen? En hoe zou ze iemand duidelijk kunnen maken dat ze in de problemen zat, als ze geen woorden had om uit te spreken? Ik kneep zachtjes in haar hand. Een zacht kneepje, om haar te laten weten dat ze vrij was om op onderzoek uit te gaan.