Hd. 2 - Her life was written on pages.

Haar hand streek over het gekreukelde papier dat voor haar op het bureau lag. Ze probeerde het recht te strijken, maar gaf al snel de moed op toen het niet bleek te werken. Haar vingers vouwde het papier dubbel en streken de vouwlijn nog een maal extra glad. Ze liet het papier over het bureau glijden, ze diende het toe aan mij. Ze keek me over haar schouder aan, net zolang, tot ik het papier van haar aannam. De uitdrukking op haar gezicht deed me rillen. De glimlach waar ik zo van was gaan houden leek mijlen ver weg en haar ogen glommen niet, zoals ze dat zo vaak deden. Haar huid liet enkele seconden, een klein, brandend spoor na op dat van mij.
Het kleine papier voelde fragiel aan op mijn grote handen. Het wit stak sterk af op mijn getinte huidskleur. Het kraakte wat toen ik het openvouwde en sierlijke letters kwamen in beeld.

“When the silence turns out to violance
And you know that screaming won’t help,
I wish I could tell you at least about my feelings,
So I would not be alone.”

Ik keek haar twijfelend aan, niet honderd procent zeker van de achterliggende betekenis van het korte briefje, maar ze sloeg haar ogen neer. Alsof ze haar hart had blootgelegd, of een geheim van een ander had doorverteld. Alsof ze als het ware, haar mond voorbij het gesproken, hoewel dat nooit mogelijk zou kunnen zijn. Ik keek nog even peinzend naar de kleine notitie en hoorde toen weer het scheuren van papier, het krassen van inktzwarte letters op een nieuwe pagina en het zuchten van onplaatsbare gevoelens, die zo diep lagen dat het voelde als honderden messteken wanneer ze het probeerde te ‘verwoorden’.
Ze vouwde het papier deze keer niet op en ze schoof het ook niet over de tafel, zodat het mij zou bereiken. Ze duwde het papier lomp in mijn handen, zodat ik genoodzaakt was me op de sierlijke letters te focussen.

“Er is niets meer dan stilte in mijn hoofd, om me heen.
Ik wil kunnen leven, zoals ieder ander mens dat zou kunnen doen.
Ik wil lieve woordjes kunnen lispelen in het oor van een geliefde.
Ik wil mijn gevoelens kunnen uitspreken, wanneer het me te veel wordt.
Het voelt alsof ik gevangen ben in een kooi, geketend aan tientallen gouden kettingen.
Zo massief, dat ik niet eens zal proberen er aan te ontkomen.”

De zinnen, de woorden, de letters. Stuk voor stuk bezorgde ze me steken in mijn hart. Omdat ik geen woorden had om haar mee te kunnen helpen, sloeg ik een vertrouwde arm om haar heen. “Woorden hebben geen betekenis, als je ze ook even goed kan zetten op papier.”

Lieflijke fluisteringen vergaan, maar ze blijven op papier nog een eeuwigheid voort bestaan.