Volturi 1

Tijdsprong aangekomen in Volterra

We liepen het steegje in op weg naar de Volturi, naar de soort van put waar we door heen moesten ik wist nog steeds niet wat het nou precies was. Ik sprong het eerst naar beneden een kreeg een dejavu van een paar jaar geleden. Toen ik zelf nog mens was.

“maak je geen zorgen, Bella,’ zei Edward zacht. ‘Alice vangt je op.’
Ik wierp een weifelende blik op het gat. Hij zou waarschijnlijk eerst gegaan zijn, als Demetri en Felix niet zwijgend en zelfvoldaan achter ons hadden staan wachten.
Ik ging op mijn hurken zitten en zwaaide toen mijn benen over de rand van het smalle gat.
‘Alice?’ fluisterde ik met trillende stem.
‘Ik ben hier, Bella,’ zei ze geruststellend. Haar stem klonk van heel ver beneden, wat het er niet beter op maakte.
Edward pakte me bij mijn polsen – zijn handen voelde aan als stenen in de winter – en liet me in de duisternis zakken.
‘Klaar?’ vroeg hij.
‘Laat haar maar vallen,’ riep Alice.

‘Mama?!? Vang je me op?’ riep Nessie van boven.
Ik ontwaakte uit me trans en riep terug. ‘Ja, laat je maar vallen lieverd.’
Toen we allemaal beneden waren hoorden we vechtgeluiden.
Jacob veranderde in een wolf en we sprinten naar de grote zaal toe. Toen Edward de deuren van de zaal open gooide gebeurde er opeens heel veel tegelijkertijd, alsof ze hier op hadden gewacht.
Jane viel Alice aan die gillend op de grond viel, Alec liet zijn gave los op ons kleine groepje, ik probeerde mijn schild over alle Cullens te gooien wat nogal moeilijk was omdat Felix mij aanviel en veder zelf ook iedereen in gevecht was. Edward kwam me te hulp en haalde Felix van me af en zorgde dat ik rustig het schild kon opstellen. Toen de gave’s van Jane en Alec waren uitgeschakeld hield de Volturi op met vechten.
‘Lieve vrienden al dit geweld is toch niet nodig?´