Vertrek van mijn engeltje

"Desiderius ik ben bereid mijn dochter te geven aan de menselijkheid op 1 voorwaarde."

Desiderius sprak met de woorden."Mijn dierbare Isabella we hebben geen keuze dan de voorwaarde te aanvaarden spreek mijn liefste."

"Ik wil mijn contact met haar nooit onderbreken zij moet van mij bewust zijn en bewust van haar taak."sprak Isabella.

"Ik zal je de gunst geven je gave te gebruiken, laat haar in haar dromen weten over alles en op een dag zal zij terugkeren naar ons rijk."

"Zo zij het,"zei Isabella,"ik zal haar nu naar het oppervlak brengen."

"Ga in vrede maar pas op laat je niet zien en breng haar in haar menselijke vorm."

"Zeker meester."

Zo begon Isabella aan haar tocht naar het oppervlak. Ze had al besloten dat ze haar voor het kinderhuis aan de kust ging brengen.
Ameris had immer in de toekomst gezien dat het gezin Agnes van Darmin haar gingen adopteren.

Het wier in de zee sloeg langs haar vinnen en ze voelde zich uitgeput. Ze had dagen lang niet geslapen, de zorgen waren te groot zou haar dochter het wel redden. “Ze was voorbestemd“ vertelde ze zichzelf. Daar was het het oppervlak, de droogte, de wereld waar een machtige lichtbol het leven wekte en terug liet rusten. Langzaam stroomde de stralen trillend door het water oppervlak en hield ze haar adem in.