5. Meet Emily...

5.

Waarschijnlijk is dit het huisje van Sam en Emily aangezien het de enige is binnen een straal van 10 km. Bij ons in Nederland had je er in de zelfde ruimte wel driehonderd huizen. We komen steeds dichterbij en ik zie dat het een gezellig huisje is met crèmekleuren aan de buitenkant. Hij lijkt erg op het huisje van Julia en Embry. Want nu ook ons huis is. Raar, klinkt dat eigenlijk, ‘ons huisje’. Toch voel ik me er al heel erg thuis. We horen al allerlei gelach en gepraat vanuit binnen. Opeens voel ik me onzeker. Wat als ze me niet aardig vinden of ik hun niet. Dan zit ik daar de rest van de avond mee opgescheept en waarschijnlijk ook de rest van mijn leven. ‘Ze zijn vast wel aardig, kijk niet zo benauwd, Sophie’ zegt Jason bemoedigend tegen me. Jeetje, het lijkt wel of die gast mijn gedachten kan lezen. We zijn nu bijna aangekomen bij het huisje en lopen de veranda op richting de deur. Ik til mijn hand op opzoek naar de bel maar ik kan hem niet vinden. Gefrustreerd haal ik hem weer naar beneden. Embry kijkt me lachend aan en klopt twee keer keihard op de deur. ‘Ze hebben geen bel, want er komt hier toch bijna niemand die ze niet kennen’ zegt hij lachend. ‘Puh, bij ons in Nederland kwam er bijna elke dag wel iemand aan de deur met de vraag of je hun geweldige nieuwe energie voordeelpakket wilde nemen’. Embry lacht en kijkt weg als er open wordt gedaan. Een wat vrouw van waarschijnlijk begin twintig doet open en kijkt ons vriendelijk. Als ik op kijk schrik wel een beetje, want ze heeft drie grote littekens over haar linkerwang lopen. Ik kijk gelijk weg want het moet voor haar ook niet leuk zijn om continue aangestaard te worden. ‘Embry, wie heb je meegenomen?’ vraagt ze vriendelijk met een glimlach op haar gezicht. ‘Dit zijn Jason en Sophie, mijn nieuwe broer en zus, Emily’ antwoordt Embry opgewekt. Ik moet slikken bij het woordje ‘familie’ maar herpak mezelf snel en geef Emily vriendelijk een hand. ‘O, dat is waar ook, je zou ze meenemen’ zegt Emily tegen Embry. ‘Kom maar binnen, er is genoeg eten voor iedereen maar ik zou wel opschieten als ik jullie was want ze eten als grote wolven’ zegt ze lachend. Ik grinnik bij de gedachte dat ik Embry en Jason als wolven zie eten. Ik loop het mooie huisje binnen achter Embry en Jason aan. Nu valt het me eigenlijk pas op hoe groot ze zijn. Zelf ben ik ook behoorlijk gegroeid de laatste tijd. We lopen de kleine maar erg volle woonkamer in en ik zie hordes jongens zitten.