Chapter 13: The Journey

“En vind je het uniform mooi?” vroeg Johny. “Ja hoor, ik vind het heel mooi patroon verzekerde ik hem. ”Zullen we dan maar gaan?” vroeg Tune. “Oke.” Op naar Nederland dan.” Zei Melody.
We liepen naar de uitgang waar een koets voor ons klaarstond. Een man in een witte lange jas met capuchon zat op de koetsiersbank met de teugels van de paarden in zijn handen. Hij keek op. “Hallo, mijn naam is Mark. Ik ben de finder die jullie zal vergezellen op jullie reis.” Hij knikte kort naar ons en draaide zijn hoofd toen weer van ons af. “Ook leuk jouw te ontmoeten.” Zei Ryuuga terwijl hij de koets in klom. Na Ryuuga klommen Tune, Melody de koets in. En tenslotte ook ik. De koets reed weg. “Oke als we bij de haven zijn aangekomen gaan we met de boot over de zee naar Nederland.” Liet Ryuuga weten. “Is iemand hier zeeziek?” vroeg Tune. Waarop ze allemaal naar mij keken. “Ik ben nog nooit van mijn leven van Engeland weggeweest, dus ik weet het niet.” Zei ik. Melody zuchte. “Nou in ieder geval als je ziek wordt op die boot. “Moet je gewoon gaan zitten en wat eten.” Legde Melody uit. “Oke ik zal wel zien wat er gebeurt.” Zei ik. “Nou, nu over naar de dingen die bij de missie horen.” Zei Ryuuga. “Zoals Kumoi al zei is het een vrij simpele missie. We moeten gewoon een aantal level 1 akuma die een beetje vervelend doen uitschakelen. Er zijn alleen een paar probleempjes. We weten niet om hoeveel akuma het gaat en we weten ook niet af ze een leider hebben.” “Dus we tasten in het duister.” Zij Melody. “Dat hoeft niet.” Zei ik. “We kunnen ook gewoon rondvragen of mensen wat gezien hebben.” Legde ik uit. “Maar dan weten we ook niet of die mensen niet worden gemanipuleerd door de akuma.” Zei Melody. “Dan blijft er nog een optie over.” Zei Tune. “Gewoon wachten tot ze weer willen toeslaan.” Iedereen keek haar verbaasd aan. “Wat!” riep Tune. “Ik had nooit verwacht dat jij zoiets slims zou zeggen.” Zei Ryuuga verbaasd. “En bedankt!” zei Tune terwijl ze boos haar armen over elkaar sloeg. “Sorry, maar het is gewoon zo. Het past niet echt bij je. Jij bent meer het type dat probeert om de boel op te vrolijken.” Legde Melody uit. “Ik vat dat maar op als een compliment omdat je mijn zus bent.” Zei Tune. “Wat zou je doen met iemand die niet je zus is dan?” vroeg ik. “Ja dat zou je wel willen weten hé.” Zei Tune geheimzinnig. En zo gingen we nog wel een tijd door tijdens de koetsrit.
Bij de haven lag een grote boot op ons te wachten. We gingen aan boord en de boot voer weg. Ik merkte al snel wat Melody bedoelde met zeeziekte. Ik werd enorm misselijk en moest twee keer overgeven. Melody was bezorgt om me en bleef de hele tijd bij mij. Ik was enorm blij toen we eindelijk aan land waren maar was ook nog niet helemaal stabiel. Ryuuga en Melody hielpen me de trein in. Toen de trein wegreed viel ik onmiddellijk in slaap. Ik had een lange droomloze slaap en toen ik wakker werd voelde ik me weer helemaal beter. Ik had alleen wel enorme honger, dus bestelde ik wat eten bij de catering en viel aan. Nadat ik klaar was met eten pakte Tune mijn handen opeens vast. “Dit klinkt misschien onbeleefd, maar mag ik alsjeblieft je nagels lakken? Ze zijn zo mooi!” Tune keek me met puppyeyes aan. “Nou, vooruit dan.”zei ik maar. “Yay!” riep Tune blij en viel aan op mijn nagels. Ik liet haar haar gang maar gaan terwijl ik naar buiten keek en het dorpje Brummen zag naderen.