-009-

Justin glimlacht. 'Als jij wil dat ik het weet, wil ik het best weten' Ik veeg mijn paar laatste tranen weg, dat onzin is want ik ga alles vertellen dus ook weer huilen.
'Sorry dat ik zo'n jankerd ben' zucht ik als ik het verhaal verteld heb. 'Als ik jou was, had ik nog meer gejankt' Justin grijnst. 'Dankje' zeg ik en ik geef hem een knuffel. 'Voor wat?' 'Voor het luisteren' 'Oh, dankjou! Voor het vertellen' hij steekt zijn tong treiterend naar me uit. 'Zal ik thee voor je inschenken?' vraagt hij terwijl hij de waterkoker opnieuw aanzet. Ik knik 'Ja, misschien lukt het jou wel' zeg ik giechelend.

'Wat was je eigenlijk aan het doen?' meteen na de vraag sla ik een hand voor mijn mond. Ik haat het als ik zo nieuwsgierig doe. 'Dingen regelen, voor de tour.' Ik knik en doe alsof ik het snap maar Justin heeft me door en schiet in de lach. 'Ik moet ergens de tour starten, maar ik weet niet waar' legt hij uit. 'Oei. Luxe-probleem' nu kan ik mezelf wel wèèr slaan. 'Sorry zo bedoelde ik het niet' zucht ik. 'Geeft niet' zegt hij grijnzend. 'Hé, je vertelde net over je moeder en je tante enzo. Maar je vader dan?' Ik zie aan hem dat hij spijt heeft dat hij de vraag gesteld heeft. 'Sorry als je er niet over wil praten' Ik schiet in de lach. 'Lekker ingewikkeld doen we: sorry, sorry' giechel ik. 'Maar...' ik zucht en trek weer een serieus gezicht. 'Ik weet het niet... toen hij erachter kwam dat mijn moeder zwanger van hem was verdween hij' vertel ik. 'Wil je niet weten waar hij is?' ik schud mijn hoofd. 'Ik weet niet eens of hij nog leeft, maar dat kan me ook niet schelen. Ik heb hem nooit gekend, dus dan kan ik hem ook niet missen' Justin kijkt me ongelovig aan. 'Wat?' vraag ik. 'Niks, ik... ik weet niet. Ik zou niet zonder mijn vader kunnen' ik glimlach. 'Ik weet niet wat ik mis' grap ik. Maar Justin blijft me serieus aankijken en knikt. Dan gaat hij achter zijn laptop zitten. 'Wat is je achternaam?' vraagt hij. 'Je gaat het toch niet opzoeken hè!' roep ik waarschuwend 'Zeg nou... please??' hij zet puppy-ogen op waardoor ik expres niet reageer en zijn ogen droog beginnen te worden. 'Rose' zeg ik lachend als hij de tranen uit zijn ogen veegt. Hij typt het in en ik kijk met een grote grijns mee. 'Dit wordt nog moeilijk' zucht hij. 'Hmhm' zeg ik met een big smile. Maar hij heeft me niet door en zoekt verder.