25. Won't let him hear me

Ik sprong op de grond en veranderde.
Leah!
Seth? dacht ik verbaasd. Ik draaide me om en zag een stuk zandkleurige vacht.

Wat doe je hier? vroeg ik, en liep naar hem toe om hem te helpen de vamp te verscheuren.
Hij keek niet op. Jou zoeken. Je bent vannacht niet thuisgekomen, en ik had een slecht voorgevoel.
Ik grinnikte. Je bent waarzegster, broertje.
Ik had hier geen bloedzuigers verwacht. antwoordde hij somber.
Ik probeerde mijn brein stil te zetten en veranderde terug.
Ik schoot de bosjes in en kleedde me snel weer aan.
“Wat is er?” vroeg Seth, toen ik de bosjes weer uitglipte. Hij hand zijn afgeknipte trainingsbroek ook weer aan.
“Niks. Gewoon eng dat ze zo dicht bij het dorp komen.”
“Oké.” Zei Seth, al klonk hij niet overtuigd. “Nou, als je het niet wilt vertellen - of denken – moesten we deze dingen maar eens in de fik steken?”
“ehm…” stotterde ik. Ik wilde eigenlijk niet dat iemand zou merken dat deze vamp zo dicht bij het dorp was geweest. “Liever ergens anders…”
“Je wilt niet dat ze het weten.” Stelde Seth vast.
“Ja.” Zei ik maar.
“Oké, dat wordt sjouwen.” Was alles wat hij antwoordde en hij pakte een stuk arm op.
Ik glimlachte. “Dank je.” Zei ik, terwijl ik ook stukken bloedzuiger op begon te rapen.
“Voor het redden van je leven?”
“Ja, daarvoor ook.” Mompelde ik.
Hij keek me vragend aan. “Is het zo erg?”
“Erger.” Zei ik, gemaakt kalm, en begon dieper het bos in te rennen.
“Ik kwam Em tegen…”
“Oké. Wat zei ze?” vroeg ik hem.
“Niks bijzonders. Dat ze jou was tegengekomen. Ze keek nogal bezorgd.”
“Die is altijd bezorgd.” Zei ik, ook al sloeg dat nergens op. Emily was juist een ongelofelijk relaxed persoon.
“Ja ja. Het zal wel.” Zei hij.
Zwijgend renden we verder, tot we ergens in de verte een wolf dringend hoorden huilen.
Seth keek gealarmeerd op, en ik bleef ook staan.
“Moeten we erheen?” vroeg hij bezorgd.
“Zal wel meevallen.” Zei ik aarzelend. “Waarschijnlijk ruiken ze deze ook, het lijkt me sterk dat er binnen een dag twee vamps naar La Push komen. Zo lekker ruiken we niet voor ze.”
Hij keek me even aan. “Maar je weet het niet zeker?”
“Jawel.” Zei ik beslist. “Ze komen nu waarschijnlijk hierheen.”
“Ik denk dat we wel ver genoeg zijn voor deze sucker.” Zei hij, naar de verscheurde stukken vamp in zijn armen, die zichzelf weer in elkaar probeerden te zetten, knikkend.
Als antwoord gooide ik mijn deel op de grond en pakte de aansteker uit mijn zak. Seth gooide zijn deel erbij en ik stook het geheel in de fik.
“Dus…” zei hij. “Hoe wil je terug?”
“Als mens.”
“Ik loop wel mee.”
Ik glimlachte nog even naar hem.
Als ik had geweten wat er aan kwam had ik nu niet zo kunnen lachen.