4. Walking...
xx
4.
Ik draai me nog een keer om voor de spiegel in de gang. ‘was ze altijd al zo’n ijdeltuit’ hoor ik Embry zachtjes tegen Jason zeggen. ‘Jaaaaaaahhh’ gil ik keihard hun kant op. Ik ren hun kant op. ‘Mag ik misschien nog wat Koffie, Embry’ vraag ik zo lief mogelijk. ‘NEEEEE!!’ antwoorden Jason en Embry tegelijk. Ik moet lachen maar trek daarna gelijk een pruillip. ‘alsjeblieffft?’ ‘Neeeee’ zeggen ze weer in koor. Ik glimlach en draai me om richting de deur. Ik doe hem open en spring naar buiten. ‘Euh, Sophie, moet je geen jas aan doen ofzo?’ vraagt Embry. Ik zie hem nog net een snelle blik met Jason wisselen. Wat het betekent: geen idee, ik kom er toch wel achter. Ik ben altijd al enorm nieuwsgierig geweest en nu ook. Misschien is er wel niks maar ik blijf er toch opletten. ‘Sophiiie, doe gewoon een jas aan’ hoor ik Jason achter me roepen. Ik schrik op uit mijn gedachten en blijf eigenwijs staan. Ik heb toch niet koud dus waarom zou ik een jas aan doen. ‘Was ze altijd al zo eigenwijs’ hoor ik Embry nogmaals zuchten. ‘Jaaa’ gil ik nogmaals. Jason en Embry lopen door en ik ga ze maar achterna ik moet toch ergens een keer eten. ‘Embry, wil jij me misschien overmorgen rondleiden op school, want ik heb geen zin om de hele dag met een plattegrond voor mijn neus rond te lopen’. ‘Jahoor, als je je maar een beetje gedraagt vind ik het best’ zegt hij tegen me. Mooi zo. Ik wil een nieuw leven beginnen en een goede indruk achterlaten op mijn eerste dag. Inmiddels zijn we al drie straten door gelopen en staan we aan de rand van het bos. ‘Sophie, wil je misschien bij ons blijven ik heb geen zin om je straks in het bos te gaan zoeken en bovendien is het ook nog is erg gevaarlijk’ zegt mijn broer tegen me. Ik zucht en versnel mijn tempo. Jason is een erg leuke broer hoor, maar soms toch zo bezorgd. Na nog tien minuutjes door het bos gelopen te hebben komen we bij een klein huisje.
Reageer (1)
Volgens mij is Sophie een béétje hieperactief
1 decennium geleden