9. It's a date! ~ part 3 ~

Joe's gezicht komt dichter en dichterbij, totdat ik zijn warme adem op mijn gezicht kan voelen. 'Dat is geheim,' fluistert hij. Ik doe mijn best om mijn meest zielige gezicht op te zetten, maar volgends mij faal ik, waardoor Joe weer in de lach schiet en de mensen om ons heen weer beginnen te protesteren. 'Ik kan wel een geheimpje bewaren,' piep ik. 'Oh ja?' zegt Joe, terwijl zijn gezicht zo dichtbij komt dat het een wonder is dat hij me nog niet aanraakt. Opeens schijnt er een fel licht in mijn ogen, waardoor ik mijn ogen dicht moet doen om niet verblind te worden. 'Zo, meneer, mevrouw,' zegt een boze stem, 'wij hebben klachten over u gekregen.' ik hoor Joe naast me in een deuk liggen, terwijl ik mijn ogen nog steeds stevig dichtknijp. 'Meneer, zou u alstublieft uw zaklamp ergens anders heen kunnen schijnen, ik word hier verblind,' zeg ik. 'Maar natuurlijk. Maar jij en je vriend zullen deze bioscoop moeten verlaten,' antwoord hij terwijl hij Joe stevig bij zijn arm pakt en hem van zijn stoel probeert af te sleuren, terwijl Joe alleen maar harder begint te lachen. 'Joe. Houd even op met lachen,' probeer ik te zeggen, maar ik kan zelf mijn lach ook niet meer inhouden. Even later zijn we de bioscoop uitgeschopt. ‘En nu?’ vraagt Joe. ‘Ach, die film was toch niet zo leuk als ik gedacht had. Zullen w e naar huis gaan?’ stel ik voor. Joe knikt en we beginnen aan de wandeling terug. Ik loop met mijn handen in mijn zakken en op een gegeven moment steekt Joe zijn hand in mijn zak, pakt mijn hand en haalt onze handen weer uit mijn zak. Zo lopen we hand in hand samen, terwijl het zachtjes begint te sneeuwen. Als we terug bij het huis zijn ligt er al een hele laag witte sneeuw in de tuin. Wat ben ik blij dat ik vanochtend mijn lenzen in heb gedaan, anders kon ik nu niks meer zien. Halverwege de tuin houd Joe me tegen. ‘Rowena..’ ik draai me om zodat ik in zijn ogen kan kijken. ‘Ik heb steeds het gevoel dat we dingen maar half afmaken,’ zegt Joe terwijl hij wegkijkt. Ik zet een stapje dichterbij en pak Joe’s andere hand ook vast. Ik ga op mijn tenen staan - want hij is een aardig stuk groter dan ik - om bij zijn gezicht te kunnen. Met mijn neus raak ik heel even zijn neus aan en als ik hetzelfde wil doen met zijn mond voel ik opeens een keiharde, ijskoude klap tegen mijn wang. ‘Désirée!’ roept Joe. Désirée probeert lachend weg te rennen, maar Joe heeft haar al te pakken en tilt haar met weinig moeite op. Hij tilt haar - terwijl ze hevig tegenstribbelt - naar mij toe en legt haar dan op de grond. Daar begint hij haar te kietelen. ‘Haha - Joe stop - haha - asjeblieft - haha - ik zal het noooo - haha - ooit meer doen,’ maar Joe stopt niet en Désirée begint te hoesten. ‘Gaat het?’ vraag ik. ‘Ja - hahahahaha -,’ dan houdt Désirée op met lachen en begint ze heel erg te hoesten, totdat de sneeuw rood kleurt. ‘Rowena, bel 911,’ Joe is ondertussen opgehouden met kietelen en probeert Désirée overeind te helpen. Ik ren naar binnen en bel 911. Tien minuten later hoor ik de sirene van de ambulance.