3. Fun with Embry...

3.

‘wakker worden, Sophie’ hoor ik Embry zacht zeggen. Ik wordt door elkaar geschud. Ik zucht, ik wil nog helemaal niet opstaan ik wil nog even blijven liggen. Ik draai me om en probeer door te slapen. ‘Dan niet hoor’ zegt Embry en verlaat de kamer. Ik zie hem nog net richting de badkamer lopen. Ik glimlach en rek me uit. Snel sluip ik achter mijn kamerdeur. Ik weet namelijk al wat Embry van plan is en wil natuurlijk niet nat worden. Ik hoor zachtjes de voetstappen van Embry. Waarschijnlijk loopt hij op zijn tenen. De kamerdeur wordt heel zachtjes opengedaan. En ik zie Embry vanachter de deur naar binnenkomen. Luid gillend spring op zijn rug en gil in zijn oor. Embry schrikt zo hard dat hij van schrik een gil slaakt en de beker water in zijn hand in de lucht gooit. Hij kijkt geschrokken op en precies op dat moment valt de beker midden op zijn hoofd. Drijfnat draait hij zich naar me om en kijkt me woedend aan. Nu kan ik me lag pas echt niet meer inhouden en nog geen twee seconden later lig ik op de grond. Embry staat nog precies in dezelfde houding. ‘Ik wist dat je op een meisje leek maar dat je zo meisjesachtig was wist ik niet’ hik ik. Embry trekt zijn wenkbrauw op kijkt me vragend aan. ‘WANT JE GILT ALS EEN MEISJE’ hik ik nog harder. Nu moet hij toch ook lachen en vijf minuten later liggen we allebei op de grond te rollen van het lachen. De deur wordt geopend en ik zie mijn broers hoofd om de deur verschijnen. ‘Ik vind het leuk dat jullie zo’n lol hebben hoor, maar we moeten zo echt gaan want anders is er geen eten meer over’. Ik zucht en kijk Embry vragend aan. Ik ga me echt niet omkleden met mijn mannelijke huisgenoot op een meter afstand. Embry snapt er niets van dus ik probeer hem mijn kamer uit te duwen. Ik krijg er alleen geen beweging in. ‘Embry, GA MIJN KAMER UIT!’. ‘Dan moet je het wel eerst iets liever vragen hoor Sophie’ lacht hij. ‘lieve, lieve, lieve Embry, zou je dan misschien alsjeblieft mijn kamer uit willen gaan? Dan kan ik me omkleden’ zeg ik mijn puppyoogjes en een pruillipje. Hij lacht maar gaat dan toch eindelijk weg.
Ik loop naar mijn mooie inloopkast. Van de bovenste plank pak ik een leuk mini-jurkje. Daaronder pak ik een simpele jeans met gestreepte sokken. Van dat laatste heb ik overigens wel 60 paar. Ik verzamel ze en heb ze in allerlei kleuren. Ik grinnik, ik heb deze gestreepte-sokken-obsessie al tien jaar. En ik ben al zeventien. Als allerlaatste pak ik een paar zwarte pumps. Ik zie op de klok dat het al half zeven is en halsoverkop ren ik naar beneden.