13. An inconvenient truth

Ik heb zijn hand nog in mijn handen als ik plotseling zijn vingers voel bewegen. Mijn adem stokt in mijn keel. Hallucineer ik? Ik voel haastig aan zijn achterhoofd, maar nergens voel ik meer bloed.
‘Alex?’ Fluister ik voorzichtig. Twee ijsblauwe ogen openen zich voorzichtig en Alex kijkt omhoog.
Opgelucht laat ik mijn adem ontsnappen. ‘Thank god.’ Weer stromen de tranen over mijn wangen, maar deze keer van opluchting en blijdschap. Ik snuif en veeg mijn tranen weg als Alex overeind gaat zitten.
‘Maar hoe is dat mogelijk?’ Vol ongeloof kijk ik hem aan. ‘Je had bloed op je achterhoofd en het is weg.’ Ik denk even na. ‘Het kan ook niet, tenzij…’
Hij knikt voorzichtig, terwijl hij nog steeds over zijn hoofd wrijft...
‘Dus ze hadden gelijk. Evan en Jules?’
Hij fronst even bedenkelijk. ‘Niet precies. Ik zal alles uitleggen, maar zullen we eerst maar terug naar binnen gaan.’ Stelt hij voor, terwijl hij naar een oud echtpaar wenkt die ons vreemde blikken werpen.

Terug op zijn kamer kijk ik verbluft voor me uit. ‘Dus iemand heeft je laatst pas veranderd?’
Alex knikt bevestigend. ‘De dag die jij je niet meer kan herinneren.’
‘En je weet niet door wie?’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Maar hij moet me al voor langere tijd gevolgd zijn.’
Ik frons. ‘Waarom denk je dat?’
‘Waarom zou Jules anders een vampier ruiken?’
Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem sceptisch aan. ‘Ik weet het niet, maar ik weet ook niet of je wel de waarheid spreekt.’
‘Tot vandaag konden we altijd overdag afspreken, maar nu ga ik dus echt niet naar buiten, terwijl de zon schijnt. Is dat bewijs genoeg? En trouwens, ik weet dat jij ook aardig wat achtergehouden hebt.’
Ik houd helemaal niets achter.
Alex trekt speels een wenkbrauw op. ‘Woef.’ Zegt hij alleen met een grijns.
Mijn mond valt open. ‘Hoe weet…?’ Met grote ogen kijk ik hem aan.
‘Ik weet zo veel.’ Ik wil wat zeggen, maar hij legt zijn vinger zachtjes op mijn lippen. ‘Shht… Je geheim is veilig. Ik weet ook dat je nog niemand hebt vermoord, maak je geen zorgen.’
Met een zucht leg ik mijn hoofd op zijn schouder. ‘Blijkbaar zijn toch niet alle vampiers slecht.’ Zo kwaad als ik net was, zo rustig en kalm voel ik me nu.
Alex slaat een arm om me heen. ‘Ken je er meer dan?’
‘Eentje.’
Hij lacht zachtjes. ‘En daar baseer jij je hele mening op?’
Ik kijk met een engelen gezichtje naar zijn gezicht. ‘Forgive me?’
Hij geeft me een kus. ‘Natuurlijk. Het is fijn dat we zo eerlijk met elkaar kunnen zijn.’
‘Mmm…’ Mompel ik instemmend.
Mijn telefoon verstoort ons moment en lichtelijk teleurgesteld neem ik op.
‘Jasey, waar ben je?’ Begint mijn moeder direct te ratelen.
‘Bij Alex, mam.’
‘Oh.’ Een zucht van verlichting klinkt door de telefoon. ‘Kom je wel zo naar huis? Je moet morgen weer naar school.’
Ik knik, maar bedenk dan dat zij dat natuurlijk niet ziet. Alex schiet in de lach, het werkt aanstekelijk en ik moet ook lachen. ‘Ja, ik kom eraan.’ Ik hang op en kijk Alex verliefd aan. ‘Ik moet gaan, maar we zien elkaar snel, oké?’
Alex slaat zijn armen om me heen en geeft me een kus in mijn nek. ‘Ik zou je ook niet veel langer kunnen missen.’ Zegt hij terwijl hij me nog even vasthoud. Dan loopt hij met me mee naar beneden. ‘Rijd voorzichtig!’ Roept hij nog, als ik in de auto stap en dan ben ik weg.