12. Anger Management

De volgende dag krijg ik een sms’je van Alex met de vraag of we onze afspraak naar ’s avonds konden verplaatsen. Als ik ’s avonds naar zijn huis rijd zit dat me toch niet helemaal lekker. Het maakte hem niet uit hoe laat, zo lang het maar donker was, leek het bijna.
Met een glimlach doet hij de deur open. Hij geeft me een zoen. ‘Hoi, sorry van vanmiddag, ik was vergeten dat ik nog iets anders moest doen.’
Ik glimlach een beetje geforceerd. ‘Geeft niet.’
Terwijl we naar binnen lopen, draait hij zich nog even om. ‘Let niet op mijn moeder. Ze kan soms nogal… apart doen.’
Ik grinnik. ‘Ik ken het.’
We lopen de woonkamer binnen en ik kijk even verbaasd om me heen. Het is een grote ruimte, die klassiek is ingericht. Een sympathiek uitziende vrouw komt op me afgelopen.
‘Jij bent vast Jasey.’ Ze schudt enthousiast mijn hand. ‘Alex heeft me zoveel over je verteld. Geen slechte dingen natuurlijk, maar hij heeft het constant over je.’
‘Mam.’ sist Alex. ‘Hier hebben we het over gehad, weet je nog?’
Snel laat ze mijn hand los en kijkt me een beetje ongemakkelijk aan. ‘Sorry.’
Ik lach. ‘Dat geeft niet hoor. Ik wou dat mijn familie zo verwelkomend was tegenover anderen.’
‘Ach ja, dat heb je wel eens met w...’ Ze slikt de rest van haar zin in.
‘Zal ik de rest van het huis laten zien?’ Zegt Alex, plotseling lijkt hij haast te hebben het onderwerp te veranderen. Hij neemt me mee naar zijn kamer.
‘Wat bedoelde je moeder?’
‘Waarmee?’ Ontwijkt hij mijn vraag schijnheilig.
‘Dat heb je wel eens.’ Citeer ik haar.
Hij kijkt me een beetje nerveus aan. ‘Ik zei toch dat ze vreemd was.’
Ik sla mijn armen over elkaar. ‘Wat vertel je me niet?’
‘Waarom denk je dat ik iets achterhoud?’
Ik kijk om me heen en neem de kamer goed in me op. ‘Het zijn steeds kleine dingetje.’ Praat ik ondertussen verder. ‘Je bent ongerust, maar belt niet om te vragen of alles goed gaat. Mysterieuze telefoongesprekjes. Plotseling alleen willen afspreken als het donker is.’
‘Dat heb ik nooit gezegd.’ Gaat hij er tegenin.
Ik zucht gefrustreerd en wend mijn blik af. Hij loopt op me af en wil met zijn handen mijn gezicht zachtjes vastpakken, maar ik sla ze weg. ‘Je kunt niet zomaar het onderwerp proberen te veranderen, niet deze keer.’
‘Doe niet zo paranoïde!’ Nu begint Alex ook kwaad te worden. Hij sluit even zijn ogen en ademt diep in en uit, maar terwijl hij kalmer word voel ik mijn woede alleen maar bouwen.
Ik storm de kamer uit en ren de straat op, op de hielen gevolgd door Alex.
‘Jasey doe nou niet zo.’ Roept hij.
Trillend van woede blijf ik staan. Ik weet ook niet waar het ineens vandaan komt, maar ik kan het niet stoppen. Hij legt voorzichtig zijn hand op mijn schouder.
‘Haal je handen van me af.’ Schreeuw ik. Ik geef hem een duw en hij wankelt. Ik kijk in zijn ogen, maar het zijn niet langer de mooie blauwe ogen waarop ik verliefd werd. Ze zijn koud en kil en kijken me nu net zo boos aan als ik me voel.
‘Doe dat niet nog eens.’ Zegt hij dreigend.
‘Of wat?’ Vraag ik uitdagend. Ik hef mijn hand om een tweede keer uit te halen maar, hij grijpt hem stevig vast. Zijn grip is sterker dan ik dacht.
‘Laat me los.’ Zeg ik verbeten. Hij verwacht dat ik aan mijn arm zal trekken, maar in plaats daarvan geef ik juist een harde stoot vooruit. Hij vloekt en valt op de grond. Met een harde klap raakt zijn hoofd de grond en ik schrik. Ineens is de was van woede verdwenen en ik zie ik wat ik heb gedaan.
‘Alex!’Ik val op mijn knieën en pak zijn hoofd in mijn handen. Er zit bloed op zijn achterhoofd en bewegingloos ligt hij op de grond. Ik voel aan zijn pols maar er is geen hartslag. Even kan ik geen ademhalen. ‘Wat heb ik gedaan?’ Fluister ik nog zachtjes, voor ik in huilen uitbarst.