11. Nightmare

Ik ren door het boos. Achter me hoor ik stemmen. Ik kijk naar boven, naar de maan die bijna bovenaan de hemel staat. Ik voel ineens een scherpe pijn en ik val op de grond. Ik schreeuw het uit, maar de pijn gaat niet weg.
Ik heb het idee dat mijn lichaamsdelen uit zichzelf breken. Ik heb idee dat ik flauwval, maar het gebeurd niet. Ik zou willen dat het zo was, dan ik zou ik deze ondragelijke pijn niet meer voelen. Ineens zie ik de wereld vanuit een ander perspectief.
De stemmen komen dichterbij en ik zie Katherine verschijnen samen met Alex.
Een diepe grom komt uit mijn keel. Ik storm op haar af maar voor ik haar kan aanvallen smijt ze me tegen een boom. Ik piep en iemand loopt naar me toe. In mijn waas van woede zie ik niet wie het is. Ik spring op en vlieg naar zijn keel. Wat op de grond neerstort is niet meer dan een bloederig zooitje, maar het is genoeg om te zien wie het is. Alex.

Met een gil schrik ik wakker. Ik ben buiten adem en mijn kussen is nat van het zweet. Ik voel aan mijn gezicht. Het voelt niet anders dan normaal. Een normaal menselijk gezicht. Ik sta op en loop naar de badkamer. Met trillende handen drink ik een glas water en ik kijk in de spiegel. Ik ben gewoon menselijk. Geen wolf, er zit geen bloed aan mijn handen en het is niet eens volle maan. Het was gewoon een nachtmerrie.
In een opwelling bel ik Alex, ik moet weten of alles goed gaat.
‘Hallo, met Alex?’
Ik schrik. ‘Alex! Waarom ben jij wakker om half twee ’s nachts?’
In zijn stem klinkt een lach. ‘Jasey, waarom bel je om half twee ’s nachts?’
‘Ik wilde gewoon even iets inspreken, zodat je niet met me hoefde te praten.’
‘Waarom zou ik niet met je willen praten.’
Ik ben even stil. ‘Ik had een nachtmerrie en wilde gewoon je stem even horen.’
‘Oké, zullen we morgen afspreken? Dan kun je mijn stem horen, terwijl je me ziet.’
Een lach verschijnt op mijn gezicht. ‘Oké. Welterusten.’
‘Welterusten.’
Ik blijf nog even zitten en val niet veel later met een glimlach weer in slaap.