Chapter 53. Memories

Faith ligt dicht tegen me aan en ik voel de warmte van haar lichaam door mijn shirt. 'Vertel het me,' zeg ik tegen haar. Ze kijkt op. 'Wat moet ik vertellen?' 'Alles.' Een kleine glimlach verschijnt om haar gezicht. 'Waarom?' Ik weet dat ze me aan het plagen is. 'Omdat ik je verjaardag niet eens weet,' antwoord ik. 'Ik ben geboren in maart,' zegt ze. 'En wat nog meer?' vraag ik nieuwsgierig. 'Gaat je niks aan.' Haar ogen twinkelen alsof ze nooit anders hebben gedaan. Ik ga bovenop haar liggen en breng mijn hoofd heel dichtbij. 'Je zult het me toch een keer moeten vertellen,' fluister ik in haar oor waarna ik kusjes in haar nek druk. Ik voel haar hart bonken. 'Ga je het me nog vertellen?' '15 maart,' zucht ze. 'Vertel verder.' 'Dat gaat niet als er een jongen op me ligt.' Ik rol weer van haar af. 'Ik was vier toen mijn ouders stierven,' zegt ze zachtjes. Dit keer dwing ik haar niet verder te gaan, wetend dat het gevoelig lag. 'Mijn moeder heeft een paar mensen, mijn vader en daarna zichzelf neergeschoten. Daarna kwam ik in een weeshuis. Het heette het Morgan weeshuis en ze vonden dat ik mijn verleden achter me moest laten en gaven me een nieuwe achternaam. Het duurde een jaar voordat ik werd geadopteerd. De eerste week ging goed, waarna we naar een dierentuin gingen. Toen viel mijn pleegvader in het verblijf van de tijgers en is-' Ze slikte. 'Opgegeten. Mijn pleegmoeder kon het mentaal niet meer aan en heeft me teruggebracht. Toen ze van het weeshuis terugreed naar huis is ze aangereden door een truck, heeft een paar maanden in coma gelegen en nu is ze deels verlamd. Daarna kwam ik terecht bij een meisje en haar moeder. Ik ben daar een maand gebleven. Toen we naar de oma van het meisje gingen wilden we met de trein. Mijn pleegzusje was zo vrolijk toen we over het station liepen, dat ze struikelde en op het spoor kwam. Mijn pleegmoeder sprong ook op het spoor om haar te helpen, maar net op dat moment kwam er een trein aanstormen. Binnen een fractie van een seconde waren ze allebei weg. Ik ging weer terug naar het weeshuis. Af en toe wilden mensen me adopteren, maar meestal was ik na maximaal drie maanden alweer terug, vanwege bepaalde "ongelukken". Toen ik negen was, werd een jongen uit het weeshuis verliefd op me. Hij nam me na het avondeten apart en zoende me. Diezelfde dag overleed hij aan een hersenvliesontsteking. Op mijn 10e ontmoette ik Angel. We werden beste vriendinnen, maar ik was bang haar ook te verliezen. Ik heb me afgesloten van de wereld en op een nacht zag Angel waar ik al die tijd zo bang voor ben geweest. Ze werd heel erg ziek, door mij. Dat was een paar maanden voordat ik 15 werd. En 2 maanden nadat ik 15 was geworden ben ik meegenomen door Emily. De rest weet je.' Ze onwijkt mijn blik en staart naar boven. Ik heb een vraag die ik eigenlijk zelf al kan beantwoorden. Ze is te bang dat ze me kwijtraakt. 'Mis je ze?' Ze kijkt me verrast aan. Dan sluit ze haar ogen. Ik zie hoe de tranen geluidloos over haar wangen glijden. Ik trek haar dichter tegen me aan. 'Justin?' vraagt ze zwakjes. 'Wat zou er gebeurt zijn als ik Chaz had gekust? Zou hij dood zijn gegaan?' 'Natuurlijk niet! Niemand gaat zomaar dood! Ik ben toch ook niet doodgegaan omdat ik je zoende?!' Ik schreeuw de woorden bijna uit. Ze rukt zich los uit mijn armen en draait zich met haar rug naar me toe. Ik probeer haar weer naar me toe te trekken. 'Wat is er?' 'Je begrijpt het niet,' zegt ze. 'Zorg er dan voor dat ik het begrijp!' roep ik machteloos. Faith antwoordt niet. Ik streel met mijn vingers over haar arm. 'Ik ben moe,' fluistert ze. Ik kijk naar buiten en zie dat het al donker wordt. 'Ik ga naar huis. Rust maar goed uit,' zeg ik tegen haar en ik kus haar op haar wang. Ik stap uit het ziekenhuisbed en wil de kamer uitlopen, als ik plotseling haar zachte stem hoor. 'Justin?' Ik draai me om. 'Wil je bij me blijven vannacht?' Ik lach naar haar en loop weer naar haar toe. Haar grote ogen kijken me smekend aan. 'Alleen vannacht?' vraag ik plagerig. Ze slaat haar armen om me heen. 'Het liefst voor altijd,' fluistert ze.