Hoofdstuk 12; Hevige pijn

“Mevrouw Plijster!” Ik greep weer naar mijn boven been er kwam opeens een vloedgolf van pijn door mijn been. Ik voelde al snel twee oude koude handen op mijn boven been. “Meisje je been gloeit ik ga snel een koude doek halen.” En weg was ze ik deed mijn ogen open en zag dat er kinderen naar me keken die ook op de zaal lagen. “KIJK ERGENS ANDERS HEEN!” Er rolde meer tranen over mijn wangen. Ik gooide de deken van me af en begon het verband van mijn been te halen. De pijn scheuten werden erger en erger en de tranen namen ook toe tot ik wazig zag van de tranen. Ik haalde de tranen weg met de rug van mijn hand. Ik rolde het laatste stukje verband weg en keek naar mijn boven been. Opeens zag hij er niet meer zo goed uit. Het verband was rood van het bloed en mijn boven been kreeg ook een rood kleurtje. Het leek wel alsof de wond groter was geworden. Mevrouw Plijster kwam de zaal terug in gerend met Dumbledore achter haar aan. “Mevrouw Plijster, volgens mij is het groter geworden.” Ik begon te gillen van de pijn en sommige leerlingen sloegen hun handen over hun oren. Dumbledore sprak een spreuk uit en opeens kwam er geen geluid meer uit. Ik begon nog harder te huilen en hield een hand om mijn keel. “Het spijt me kindje, maar je maakt ons allemaal nog doof met je stem. Het is een flinke stem hoor.” Ik kon lachen tussen mijn tranen door. “Luister nu heel goed Aïcha.” Mevrouw Plijster pakte mijn hoofd en ik gaf een zachte knik. “Ik ga iets heel pijnlijks over je been smeren. En dat ga ik om de twee uur doen. Je zal de hele nacht niet kunnen slapen. Maar je vriendinnen willen vast wel bij je zijn. En dat spul moet de wond helen en dicht maken. Ik wou het liever doen zonder het smeersel want het gaat heel erg zeer doen.” Ik knikte en zuchtte uit. Zelfs toen kwam er geen geluid uit.
Ik en de hele zaal was blij dat ik geen stem had. Want toen het smeersel kwam ging ik bijna dood van de pijn. Ik bleef huilen en huilen. “We gaan wat vriendinnen van je zoeken meisje. Straks ben je weer de oude Aïcha McStack. En zie ik je alleen nog in mijn kantoor als je weer eens iets hebt gedaan.” Ik lachte en Dumbledore liep weg.

De pijn was vreselijk elke keer weer. Ik kon er maar niet aan wennen. Ik kreeg van Dumbledore mijn stem terug. Maar mijn stem was zachtjes. En zodra ik wou gillen viel mijn stem gewoon weg. Alsof je bijna op een uit knop duwde. Caitlynn, Amaris, Draco en mijn Slings zaten bij me. Slings had ik het meest gemist. Ik had haar al een poosje niet gezien. Caitlynn vond het geweldig dat ik Sisselspraak kon. Het bleef tussen ons drietjes. Ze snapte allebei dat ik niet wou dat iemand anders het wist. “Ik ben zo terug.” Draco knikte naar me en stond op. Hij liep weg en meteen kwam Caitlynn dicht naar me toe. “Wil je eens met Slings praten?” Ik knikte en keek om me heen. Ik begon zachtjes tegen Slings te praten. “Ik heb je gemist meid. Hoe is het met je? Heb je nog iets van eten gehad?” Ik zag de gezichten van Amaris en Caitlynn langzaam veranderen in een soort lach. Slings kwam naar me toe en ging op mijn goede been liggen. “Ik heb je gemist Icha, het gaat goed met mij, ik wou dat het beter ging met jou, ik heb best wel honger, kan je eten voor me regelen?” Ze draaide haar hoofd een beetje weg en keek me toch nog aan. Ik knikte. “Slings heeft honger. Kan 1 van jullie misschien iets halen maakt niet uit wat Slings eet bijna alles.” Caitlynn knikte en stond op. “Ik blijf wel bij Aïcha. Het is bijna tijd voor opnieuw smeren.” Caitlynn liep snel weg. Twee uur geleden moest namelijk Cait mijn hand vast houden nu was het weer de beurt aan Amaris.