Hoofdstuk 11; Bezoek

De dagen gingen langzaam voorbij. Ik kon in het begin van de week nog lopen, maar het verzwakte langzaam. Mijn been bleef zeer doen. Op den duur ging ik hinkelen en kon ik niet meer zonder steun blijven staan. Mijn been was ontstoken geraakt.
Ik moest in de ziekenzaal blijven liggen. De tijd leek steeds langzamer te gaan naar mate ik me verveelde. Als Caitlynn en Amaris kwamen ging de tijd weer super snel. Kwam Katharina dan ging de tijd redelijk normaal. Maar als Draco kwam. Ging de tijd zo snel dat het leek alsof er nog maar 5 minuten waren verstreken.
De medicijnen die ik kreeg van mevrouw Plijster werkte slaapwekkend. Dus ik viel elke keer in slaap tijdens de gesprekken of mijn bijles. Mijn ouders waren 1 keer langs geweest. Ik had het warm en gooide de deken van me af. “Oh nee meisje, die moet je even laten liggen hoor. Het gaat al beter met je been. Maar je moet goed warm blijven. Je krijgt zo bezoek. Hier zijn alvast je medicijnen.” Ik zuchtte en slikte de twee pilletjes in die ik kreeg. “Mevrouw Plijster, wanneer mag ik weg. Ik kan weer staan zonder steun en ik kan al bijna weer lopen. En ik ben die pillen zo zat.” Ik pakte mijn glas water en nam een slokje. Mevrouw Plijster legde de deken weer over mijn lichaam heen en wreef met haar hand over mijn hoofd en haalde haar oude dunne vingers door mijn haren. “Ze heeft mooie haren hé?” Ik schrok op van de stem van mijn moeder. Ik lachte. Ze had iets in haar bleke, zwarte genagelde hand. “Dat heeft ze zeker. Wees blij met zo'n dochter. Het gaat al veel beter met der. Maar dat wilt ze denk ik zelf vertellen. Ik laat jullie even alleen.” Mevrouw Plijster knikte even en liep toen weg. “Heey Meisje van me.” Ik lachte en keek naar de blonde man die achter mijn moeder vandaan kwam. “Mam! Pap! Wat doen jullie hier?” Ik duwde mezelf wat verder overeind en bleef kijken naar mijn ouders. “Je ziet er al zoveel beter uit dan voor heen Aïcha. Je lijkt weer een beetje op onze dochter die we naar deze school hadden gestuurd.” Mijn moeder kwam bij me op bed zitten en pakte mijn hand. “Hier een lekker stuk chocolade.” Ze lachte en haalde haar vingers door mijn haar. “Zal ik een vlecht maken ?” Ik lachte en knikte terwijl ik voorzichtig een stukje chocolade afbrak van de reep. “En hoe is het met jullie in Schotland?” Mijn vader haalde zijn schouders op. “Gaat redelijk goed. We moeten je veel vertellen maar dat kan niet met al die mensen. We moeten wachten tot de vakantie.” Mijn vader wreef over mijn onderbeen.
Ik begon te vertellen aan mijn ouders wat er allemaal nog was gebeurd. Ik vertelde snel tussen neus en lippen door dat ik Draco zag zitten. En daarna ging ik snel verder dat Katharina vaak langs kwam voor mijn bijles en dat Caitlynn en Amaris vaak langs kwamen als ze een tussen uur hadden of ze al klaar waren met school. We maakten dan met zijn drietjes het huiswerk en ik kreeg inmiddels van elke professor les in de ziekenzaal.
Mijn ouders lieten echt zien dat ze hoorde wat ik zei. Ze bleven lang bij me. Ik voelde mezelf langzaam moe worden na 2 en een half uur gepraat te hebben. Ik was kapot en begon langzaam te geeuwen. “Red je het nog wel meisje? Misschien moet je alvast gaan liggen.” Mijn moeder duwde me langzaam naar benden terwijl mijn vader het kussen goed legde en de deken netjes over me heen. Ik deed mijn ogen dicht en voelde een hand over mijn voorhoofd strijken. “We gaan wel weg. Dan kan je lekker slapen. Schrijf je ons zodra je been weer beter is.” Ik knikte en kreeg een kus op mijn voorhoofd. Ik voelde een tweede kus op mijn voorhoofd en hoorde toen de hakken van mijn moeder weggaan. En opeens viel de deur dicht. Ik draaide me op mijn goede been en kneep in het kussen. Ik wou dat de pijn wegging uit mijn been. Er rolde langzaam een traan over mijn wang.