10.

rose pov:

ik sta hier nog steeds in de keuken. jacob was terug naar de rest van de jongens gegaan. eigenlijk was ik bang om naar hun te gaan. ik wil niet dat ze me vragen gingen stellen! de meeste zou ik toch niet kunnen beantwoorden. dus veel zouden ze niet aan me hebben. na nog een vijf-tal minuten te hebben getwijfeld of ik wel of niet te gaan. ik raap al mijn moed bijeen en loop de keuken uit. iedereen zit rond de grote tafel en kijkt me aan. sam gebaart dat ik moet gaan zitten. ik ga zitten op de enige nog vrije stoel. ik ga wat onderuit zitten. er valt een ongemakkelijke stilte. ik kijk de tafel rond. de een kijkt me gewoon aan de ander met een glimlach. maar één iemand kijkt me boos aan. rarara wie zou dat zijn? paul natuurlijk! als hij nog steed boos is omdat ik hem hem verslagen dan is hij een eikel! komaan zo erg is het toch niet om van een meisje te verliesen! en trouwens het was zijn eigen schuld! had hij me maar niet moeten uitdagen! "rose, ik .. ehm wij zouden graag wat meer over je te weten komen!" zegt sam echt abnormaal serieus. zo serieus dat ik er van moet lachen. "zou je het erg vinden als we je een paar vragen stellen?" tuurlijk vind ik dat erg! "je doet maar!" "ik beging!" zegt jared glimlachend. "hoe oud ben je?" "16 bijna 17!" "wanneer verjaar je?" vraagt quil. "binnenkort!" quil kijkt me raar aan. "heb je een lief?" vraagt jacob. "nop!" zeg ik terwijl met mijn hoofd neen schud. ik wil alleen maar jou! denk ik er nog achter. "heb je een rijbewijs?" vraagt embry. "ja!" "ben je nog maagd?" vraagt quil terwijl hij met zijn wengbrauwen wiebbelt. "gaat je niet aan!" zeg ik en kijk hem serieus aan. "hoe lang weet je al dat vamieren bestaan?" "ik weet het al van toen ik 5 jaar was!" "wist je toen ook al dat weerwolven bestaan?" vraagt jared "ja! maar daar weet ik niet veel van." "weet je dat wij allemaal weervolwen zijn?" vraagt embry. "ja! tuurlijk! niet lang geleden veranderde paul voor men neus in een wolf! sukkel! maar ik wist het al eerder!" "owh ja haha juist! maar hoe wist je het al eerder?" vraagt embry weer. "nou sam droeg me een stuk in het bos en hij was gloeiend heet en toen ik hier was en jullie zag hadden jullie allemaal dezelfde tattoo!" zei ik en wees naar hun tattoo. de jongens wisten even geen vragen meer. tot sam ... "hoe wist je dat vampieren en wolven bestaan?" vraagt hij en kijkt me doordringend aan. ik slik. "iemand vertelde me dat" "wie?" waarom moest hij dat nou vragen! "gaat je niks aan!" "wie?" zegt hij nu met een lichte stemverheffing. "men oma!" zeg ik stil en probeer de tranen tegen te houden. "en waar is je oma?" "weg!" zeg ik stil en kijk naar mijn handen die op mijn schoot liggen. "naar waar is ze?" "gewoon weg!" zeg ik nog stiller. "waar is ze dan?!" zegt hij boos. "ZE IS DOOD! DOOD! MORS DOOD! LEEGGEZOGEN DOOR VAMPIEREN!" roep ik. ik kan men tranen niet meer tegenhouden. ze stromen over mijn wangen. ik sta boos op en de stoel waar ik net op zat valt achter om. "NU TEVREDEN!" zeg ik en loop het huis uit. ik sla de deur achter me met een klap dicht en laat me vallen op de grond. met mijn rug leun ik tegen de houten muur van het huisje. ik sla mijn armen om mijn benen en begin nog harder te huilen. na een tijdje hoor ik de deur open gaan en iemand die naast me komt zitten.

zou graag reacties krijgen! <3.

.