Hoofdstuk 2; De trein reis.

De rit was niet erg lang naar de trein. Mijn ouders wouden nog mee gaan naar Londen. Ze moesten toch die kant op zeiden ze. Maar ik wist niet of het waar was maar ik liet het erbij. “Pap, lukt het wel met mijn koffer?” Mijn vader lachte naar me en we liepen de trein in. Ik keek naar buiten. “Aïcha, is er iets mis?” Ik keek mijn moeder aan. “Mam, zeur niet zo. Je hebt het ook al in de auto gevraagd. Al 9x. Houd nou eens op.” Ik keek mijn moeder boos aan en blies een hoop lucht uit. Mijn moeder kreeg een rare frons op haar voorhoofd en draaide zich om naar mijn vader. “Aïcha, dat sloeg echt nergens op. We zien toch dat je ergens mee zit. En stop Slings weg. Je weet dat je haar niet in de trein mag laten zien.” Hij keek me een beetje boos aan terwijl hij de koffer boven onze hoofden schoof.
De reis was lang en saai. Mijn ouders hadden het alleen maar over het zelfde. En mijn moeder had nog 5x gevraagd of alles wel goed ging. Ik gromde bijna toen ze het de laatste keer vroeg. “Sorry hoor. Ik zeg al niks meer tegen je. Heb je vannacht niet goed geslapen?” Mijn ouders legde allebei een hand op mijn been en ze keken me aan. “Ik heb een beetje hoofdpijn. Ik heb de hele nacht wakker gelegen. Ik kijk er naar uit Amaris weer te zien. En Slings was de hele nacht bezig. Vreselijk.” Ik keek boos naar mijn handtas waar ik een slis uit hoorde komen. Maar ik vergaf het Slings snel en stak mijn hand in de tas om haar te aaien. “Slings moet ook in de woonkamer blijven dat weet je. Dat is je eigen schuld. En wie is Amaris? Is dat Esme?” Dat was waar mijn ouders wisten alleen haar bijnaam. Ik had nooit haar hele naam gezegd. “Ja, dat is Esme. Haar hele naam is Amaris Esmella Slyndel.” Ik lachte naar mijn ouders en pakte wat mascara en lipgloss uit mijn tas. En deed snel wat nieuwe op. “Houd je niet zo bezig met je uiterlijk, maar zorg dat Slings stil blijft.” Er kwam de hele tijd geslis uit mijn tas. Slings kwam boos uit mijn tas en stak een soort van haar tong uit naar mijn vader. “Slings tas in en gedraag je.” Ik keek haar boos aan. Ze ging beledigd terug de tas in terwijl mijn ouders me een beetje raar aankeken. “Wat zei je nou?” Ik keek snel weg naar buiten. “Niks, eigen taal van mij en Slings.” Ik zag in het raam dat mijn moeder achterdocht kreeg.
En toen liet ik een zucht los van verlossing. Een vrouwe stem riep om dat we in Londen aangekomen waren. “Zwaaien jullie me nog uit?” Mijn ouders glimlachten naar me en knikten ja. Ik lachte breed en pakte snel mijn tassen en mijn vader nam mijn koffer nog mee.