12.

rose pov:

ik zit nu in de zetel naast embry. de rest is het bos ingegaan. embry mocht niet mee van sam. hij was bang dat ik ging weglopen. gelijk had hij. als er niemand hier was gebleven was ik hier nu al lang weg! eerst wou hij paul laten blijven! paul en ik hebben hevig geprotesteerd. sam wou eerst niet luisteren. maar na wat drijgen mocht embry blijven. ik weet niet wat ze van me willen. ze weten nu toch al bijna alles over me! sam begint echt mijn keel uit te hangen! het is nu 6u30 dus ik ben hier nu al ongeveer 5 à 6 uur. veel te lang als je het mij vraagt. de hele tijd dat de jongens weg zijn heeft embry nog niks gezegt. als hij niks zegt dan zeg ik ook niks. wat zou ik in godsnaam moeten zeggen? ik draai men hoofd en kijk embry aan. hij heeft door dat ik kijk dus draait hij zijn hoofd ook. ik zie dat hij iets wil vragen. hij opent zijn mond om iets te zegen maar sluit hem dan terug. zo gaat het een paar keer. tot ik er genoeg van krijg. "ok, wat wil je vragen?" hij is opgelucht dat ik het zelf vraag. "nou ik vroeg me af hoe het komt dat jij zo sterk bent! en als je boos wordt dan ben je nog sterker!" zegt hij. " en ook je ogen veranderen dan!" zegt hij en wijst naar men ogen. ik glimlach. "nou dan heb je pech want ik weet zelf niet hoe het komt! ik ben al zo, zo lang ik me kan herinneren." "owh, en stoort het je dan nooit?" "soms, stoor jij je soms dat je wolf bent?" "niet echt! het voelt goed!" ik knik. "zijn je ouders niet ongerust? want ik denk niet dat je vandaag nog thuis bent geweest!" zegt hij lachend. ik slik. wat moet ik nou vertellen? de waarheid? of liegen? hij stopt met lachen als hij me moeilijk ziet kijken. "ik heb geen ouders!" zeg ik voor hij iets kan zeggen. "owh sorry!" zegt hij en legt zijn hand op mijn knie. de plaats waar zijn hand ligt staat me niet aan. "zou ik mogen weten wat er met je ouders is gebeurt?" vraagt hij bezorgd. ik kijk in zijn ogen en zie dat hij best nieuwschierig is. "nou mijn moeder is bij mijn bevalling gestorven!" "en je vader?" "toen ik geboren werd waren mijn ogen rood en hij zag me als de duivel en liet me achter bij mijn oma! ik heb geen idee waar hij nu is! en het kan me eigenlijk niks schelen!" "wat een hufter en rotzak is je vader!" ik kijk hem boos aan. "ik wil je vader niet uitschelden! sorry!" zegt hij stotterend. ik haal mijn schouders op. "je hebt gelijk hij is een hufter en rotzak!" hij lacht.

zou heel graag reacties krijgen! <3.

.