11. Home

Die volgende ochtend werd ik wat verstrooid wakker door hetgene wat ik had gedroomd. Maar ik kon het allemaal niet zo goed plaatsen.
Ik besloot dus maar om me klaar te maken en snel ets te gaan eten beneden. Toen ik klaar was met eten besloot ik nog eventjes langs Vadim te gaan. Toen ik naar het schip wou gaan zag ik hem al richting het kasteel lopen. Ik begroette hem met een kus. Hij lachte lief naar me.’En hoe is het met mijn allerliefste meisje? ‘ vroeg hij.
‘Goed, ik ga vandaag naar huis. En ik kom de tweede week van de vakantie terug naar hier.’
‘Dan moet ik je een hele week missen!’
‘Tja, je overleeft het wel hoor.’ zei ik met een knipoog.
‘Dat weet ik nog niet zo zeker hoor.’ zei hij lacherig. En hij gaf me nog een licht kusje op mijn mond. Ik trok hem nog dichter tegen me aan. En hij kuste me heel teder en zacht. Ik loste me van zijn lippen, met tegenzin, maar ik moest wel want het was bijna tijd om te vertrekken. Mijn ouders zouden me ophalen in Zweinsveld. Ik liep terug naar het kasteel.
In de gang kwam in Loena nog tegen. Ik zei haar gedag en gaf haar nog snel een knuffel. Toen was het echt wel tijd om door te gaan. Ginny hielp me met mijn koffer naar beneden te dragen. Ik gaf haar op het bordes nog een knuffel en toen vertrok ik naar Zweinsveld. Ik kwam mijn ouders al tegen opweg naar een cafétje. Ze toverden mijn koffer naar huis. ‘En meisje, hoe was het op school?’ vroeg mijn moeder.
‘Leuk!’ zei ik,’maar wat is er nu thuis allemaal gebeurt?’
‘Wel, er is dus ingebroken. En we denken dat opa meer weet maar hij wil niets zegge. Er is niets meegenomen hoor. Enkel was het huis een rommeltje. Maar dat was snel weer opgeruimd. Dus het is niets erg hoor. Maak je gene zorgen.’ Zei mijn vader.
Ik knikte als teken dat ik het had begrepen. Maar ik geloofde niet dat het om een misverstand ging. Er moet echt wel iets gebeurd zijn.
Ik dacht meteen terug aan mijn droom van deze nacht. Maar dat was toeval geweest. Toch?
Ik maakte me er verder amper zorgen over.

Toen ik thuis was aangekomen ging ik eerst naar mijn kamertje. Dit had ik toch wel een beetje gemist. Alhoewel het op Zweinstein ook wel leuk was. Nadat ik mij had opgefrist besloot ik om opa eens gedag te gaan zeggen.
Ik ging naar de gang waar opa hing. ‘Hey, opa. Alles goed?’ vroeg ik zachtjes.
Hij deed zijn ogen open en keek me eens aan. Er verscheen een lach op zijn gezicht. ‘Meisje! Hoe was het op Zweinstein?!’
Ik lachte eens, zo kende ik opa. ‘Goed, alles is goed opa. Maar wat is er nu gebeurd? En zeg niet dat het niets was want dat geloof ik niet.’
Hij zuchtte eens. ‘Wel, ik wil het je wel vertellen hoor, maar dan ga je je weer zorgen maken om mij.’
‘Ik beloof dat ik dat niet zal doen opa!’ zei ik meteen. Want ik wou nu echt wel alles weten.
‘Wel het gaat zo,…’