12. Story

‘Vroeger had ik eens iets meegenomen wat ze blijkbaar wel belangrijk vonden.’ Begon opa.
‘Wat dan? En van wie was het?’ vroeg ik nieuwsgierig.
‘Wel, laat ik zeggen dat het iets dierbaars van Voldemort was. Maar nu wil ik terug slapen.’ En hij zweeg.
Ik brandde van nieuwsgierigheid. Ik wou absoluut weten wat opa had ‘meegenomen’ van Voldemort.
Het zal wel iets gevaarlijks zijn of iets wat niemand mocht weten. Maar ze hadden het niet gevonden. Waar zou het dan liggen.
Ik ging terug naar mijn kamer om eens na te denken. Maar mijn gedachten werden al snel verstoord door iets wat tegen het raam tikte. Ik keek op en zag een uil zitten. Het was een prahtige kerkuil, maar ik herkende hem niet?!
Snel deed ik het raam open. Het was een brief van Vadim.

Mijn liefste meisje,

Ik mis je nu al. En je bent nog maar een dagje weg.
Wij mogen ook weg van de school in de vakantie, misschien moet ik eens langs komen?
Tenzij je nu iets met je familie wil doen?

Dan zie ik je terug op school.
Jij bent mijn schatje voor altijd! X


Xxx, Vadim.

Wat was hij toch lief. Ik miste hem nu ook al. Ik kende hem nog maar pas maar het voelde al veel langer. En het maakte niet uit dat hij van Klammfels was. Want Ron vond dat ‘overlopen’ en samenheulen met de ‘tegenpartij’. Gewoon laten doen. Ooja, nu ik aan Ron dacht, ik moest Ginny laten weten als ik thuis was. Ik zal maar snel een uil sturen.
We moeste nog eens samen gaan shoppen. Maar eerst ging ik maar snel al mijn Zweinstein-verhalen gaan vertellen tegen mijn ouders.