Chapter 3

Na het eten gingen we praten met z’n allen in de woonkamer. Ze vertelden me alles over Zweinstein de afdelingen en over zwerkbal en dat soort dingen wat ik wel nodig zou hebben op Zweinstein. Later in de avond vroeg Ron opeens waarom zijn vader opeens heel raar deed toen hij mij zag. Ik wist niet of ik het zou moeten vertellen en twijfelde heel erg. Ik keek Hermelien even aan en ze knikte haar hoofd als teken dat het goed was dat ik het zou vertellen. “Nou”begon ik “Het makkelijkste is dat ik het meteen zeg denk ik”zei ik nog steeds twijfelend. “Maar jullie moeten me beloven om het niet verder te vertellen”zei ik voor dat ze het wel deden en ik bekend stond op school als prinsesje. “We zullen het heus niet vertellen” zeiden Fred en George. “Oke, Het is zo dat ik een prinses van een land ergens klein op de wereld kaart” zei ik het einde sneller dan normaal. Iedereen zijn of haar ogen waren zo groot als schoteltjes op die van Hermelien na. “Maar ik bedoel… Hoe… Wat?” Zei Ron die niet eens een goede zin kon maken. “Het is waar haar ouders vonden het beter om thuis les te geven voor haar veiligheid om dat ze een prinses is, maar ze kon haar ouders toch nog zo ver krijgen dat ze toch naar school mocht” zei Hermelien. Ik glimlachte naar haar en ze knikte wat terug met haar hoofd. “Dat verklaart het wel” zei Ginny opeens. “Ik bedoel tijdens het eten at je heel netjes vergeleken bij deze sukkels” zei ze lachend. Hermelien en ik moesten ook met haar mee lachen maar de jongens vonden het blijkbaar niet zo grappig, maar uiteindelijk werden ze door ons aangestoken. Nadat we uitgelachen hadden zeiden Fred en George maar dat ze gingen slapen. “wacht op mij ik ga ook alvast slapen”. We wensten ze nog welterusten en ze gingen toen naar boven. Toen zaten we nog met z’n 4’e in de woonkamer. “Dus” begon Ron “Je bent een prinses” zei hij nog een keer. “Ja” zei ik maar weer “Maar ik word er nu zo min mogelijk aan herinnert” zei ik er snel achteraan. “Waarom?” zei Harry. “Nou ik beschouw dit jaar als mijn vakantie van al mijn verantwoordelijkheid als prinses even.” Zei ik maar toen ze op antwoord wachten. “Zitten jullie nog niet in bed?” hoorden we opeens achter ons. Mevrouw Wemel stond daar. “Hup schiet op naar jullie kamers” zei ze nog een keer.
Ik deelde een kamer met Hermelien. We deden onze pyjama’s aan en deed mijn haar in een losse vlecht. En ging in mijn bed liggen. Hermelien lag al in bed “Hermelien?” zei ik. “Ja?” was haar antwoord. “zouden ze het echt niet verder vertellen?” Vroeg ik. “Nee, dat zouden ze niet doen ze zijn mijn beste vrienden en zo iets zo doen ze niet” zei Hermelien. Ik glimlachte “Bedankt, welterusten” Zei ik nog en ik hoorde van Hermelien dat ze me ook welterusten wenste. En ik viel meteen in slaap toen ik me omdraaide op mijn zei.


Reacties?