OO7. I don’t want to wake up yet!

‘Madison, Madison? Liefje gaat het gaat het wel goed met je?’ vroeg een bezorgde stem. Ik had gehoopt dat het dat mooie hert was wat ik had gezien in het weiland. Ik maakte mijn ogen open en keek recht in mijn moeders gezicht dat maar tien centimeter van het mijne was. ‘Phil, Phil’ kakelde ze net iets te hard in mijn oor. ‘Ze is weer wakker, ze is er weer.’ Ik knipperde een paar keer met mijn ogen om scherp zicht te krijgen en zag dat Phil ook boven mij hing alleen gelukkig van een meter afstand. ‘Mama, waar ben ik?’ zei ik heel zacht bijna fluisterend. ‘Je bent thuis liefje. Er kan je niets meer gebeuren schat.’ ze gaf me een kus op mijn wang en ging toen wat verder van me afhangen. Ik zag dat ze nog in haar pyjama zat en draaide me om naar de muur toe. ‘Laat me slapen.’ zei ik heel zacht zodat alleen mijn moeder me nog kon horen. Maar ze zei nee en draaide me weer terug zodat ik op mijn rug lag. ‘Jij hebt lang genoeg geslapen Madison’ zei mijn moeder. ‘Het word tijd dat je opstaat’ zei ze met een strenge ondertoon. Mijn poging om wanhopig weer in slaap te komen was dus gedoemd tot mislukking. Ik ging rechtop zitten en staarde uit mijn raam. Het was net zo’n mooie zon als die in het weiland had geschenen. Alleen voelde ik hier de warmte ervan niet. ‘Over een uur wil ik je beneden hebben Madison, dus ga je maar douchen en kleed je aan. Ik heb al kleren voor je klaar gelegd. Ik zag een treurig hoopje kleren op de grond liggen. ‘Bah heb ik weer wil ik eindelijk een keer echt gaan slapen mag het niet’ zei ik net iets te hard. Ik had niet door dat mijn moeder nog op de gang stond. ‘Dat heb ik gehoord Madison’ schreeuwde ze naar me. En maar goed ook. Deze keer dacht ik het maar voor het geval mijn moeder nog aan de deur stond te luisteren. Ik stond op en liep naar het o zo bekende sleutel haakje. Gisteren dacht ik dat het de laatste keer was dat ik dit ooit allemaal had kunnen zien. Ik pakte de sleutel van het haakje en stak deze in het slot. Klik. De klik klonk ijzig en heel ontvertrouwd. Normaal schrok ik nooit van die klik maar nu wel wat ik al raar vind. Ik duwde de deuren zachtjes open en liep het balkon op. Raar genoeg had ik me hier altijd thuis gevoeld. Maar nu leek het een huis van een compleet vreemde en niet het huis waar ik zestien jaar al in woonde. Ik ging op de rand van het balkon zitten en staarde voor me uit opeens zag ik een hert in de bossen die om het meer heen lagen meteen begon ik te denken. Wat had dat hert me laten horen als ik niet wakker was gemaakt door mijn moeder? Ik voelde tranen opwellen achter mijn ogen. Snel dacht ik aan iets anders en liep weer terug naar mijn kamer, pakte ik mijn kleren en rende naar de douche. Ik dumpte mijn kleren op de grond trok me uit en ging onder de hete water stralen van de douche staan en liet al het verdriet en de verwarring van me afspoelen.