9. Poison Ivy

Als ik de volgende dag een beetje warrig de huiskamer binnenloop, kijken mijn moeder en Evan me verbaasd aan.
‘Dinsdagavond, ik ga naar bed. Ik word wakker en plotseling is het donderdag.’ Zeg ik, terwijl ik aan mijn arm krab. Ik kijk eens naar mezelf en zie dat over mijn hele armen en hals een soort allergische uitslag zit.
Evan kijkt me met grote ogen aan. ‘Wat heb jij gedaan?’
Ik lach sarcastisch. ‘Ik zal het je eerlijk vertellen, ik heb geen idee.’ Ik wrijf over mijn schouder in een poging de jeuk te stoppen.
Mijn moeder komt dichterbij en kijkt eens goed naar de allergische reactie die over mijn hele lichaam lijkt te zitten.
‘Het lijkt wel poison ivy.’
Ik frons. ‘Dat is onmogelijk, dat groeit alleen bij het meer en daar ben ik in geen jaren meer geweest.’
‘Weet je dat zeker?’ Vraagt Evan verwijtend.
‘Hoe bedoel je?’ Ik sla mijn armen over elkaar.
‘Als je niet meer weet wat je wel gedaan hebt, hoe kun je dan weten wat je niet gedaan hebt.’
Ik rol met mijn ogen van frustratie. ‘Vertel jij me anders wat ik heb gedaan gister.’ Zeg ik kortaf.
‘Het laaste dat ik weet, is dat je bij Alex in de auto stapte.’
Ik schud mijn hoofd. ‘Alex is niet hier geweest.’ Ik probeer me de vorige dag nog eens ter herinneren. ‘Denk ik. Maar wat wil je beweren? Dat Alex me knock out heeft geslagen en dat ik hersenletsel heb?’
‘Wie is Alex?’ Mengt mijn moeder zich weer in het gesprek.
‘Mijn vriendje, mam.’ Zeg ik snel.
‘JE WAT?’ Schreeuwt Alex. ‘Na alles wat we hebben gezegd?’
‘Wat is er dan met die Alex?’ Vraagt mijn moeder weer.
‘Jules en Evan denken dat hij een v…’ Evan werpt me een waarschuwende blik toe en ik slik de rest van het woord in. ‘Verkeerde invloed is.’ verbeter ik mezelf. ‘Maar ik kan prima voor mezelf zorgen.’
Ze zucht vermoeid. ‘Evan, je moet je zusje haar eigen leven laten lijden.’
‘Ha!’ Breng ik voldaan uit. En ik kijk met een arrogante blik naar Evan.
‘En Jasey,’ Gaat mijn moeder verder. ‘Jij moet eens wat vaker luisteren naar andermans advies.’
Nu is het Evans beurt om te lachen.
‘Ik ga theezetten. Houd elkaar alsjeblieft heel in de tussentijd, oké?’ Met die woorden loopt ze richting de keuken.
‘Ik weet niet wat je hebt gedaan gister, maar ik weet wel wat je vandaag gaat doen.’ Zegt Evan dan, als hij me een duwtje richting de trap geeft. ‘Naar bed, allergisch zusje van me.’
‘Maar,’ probeer ik.
‘Geen gemaar!’ Hij wijst met een priemend vingertje naar me, maar schiet gelijk in de lach. ‘En niets tegen mam vertellen. De vloek is alleen voor degene die hem draagt, weet je nog?’
Ik knik. ‘Sorry, ik flapte het er gewoon bijna uit.’
Hij glimlacht bemoedigend. ‘Geeft niet. Wordt jij maar snel beter en probeer te herinneren wat er gister is gebeurd.’
Dankbaar loop ik verder de trap op en plof in bed.