8. Confessions

Alex draait zijn gezicht weg. En ik heb het gevoel dat mijn hart stopt met kloppen. Wat als ze gelijk hadden?
‘Alex?’ Vraag ik voorzichtig. Er komt geen reactie. ‘Ze hadden gelijk.’ Ik sla mijn handen voor mijn mond om niet te gillen.
‘Wie hadden gelijk?’ Hij draait zich weer om.
‘Je bent een vampier, of niet? Geef het maar toe. Jules had je de eerste keer dat je langs haar liep al ontdekt.’
‘Wat?’ Hij kijkt verward.
‘Wat is er? Heb je meer tijd nodig om een antwoord te verzinnen?’
Hij zucht even twijfelachtig. ‘Ik ben geen vampier.’
Ik lach, het is een lach vol spot en ongeloof. ‘Denk je dat ik gek ben? Jules rook vampier en haar neus heeft het nooit fout.’
Onrustig wrijft hij met zijn vingers over zijn slapen. ‘Ik wil je de waarheid wel vertellen, maar dat brengt ons beide in gevaar.’
‘Er is geen ons.’ Zeg ik bitter. ‘En wat voor gevaar er dan ook mag zijn, ik kan mezelf wel redden.’
‘Niet van Katherine.’ zegt hij bijna geruisloos. Direct gaan alle alarmbellen af.
‘Katherine?’
Hij kijkt nog één keer zorgelijk om zich heen. ‘Ze heeft je nooit vertrouwd en wilde dat ik jou uit haar buurt hield, zodat zij haar plan zonder problemen kon uitvoeren.’
‘Wat voor plan?’ Vraag ik argwanend.
Hij opent zijn mond om het te vertellen, maar achter ons klinkt het breken van een tak. Ik verstijf, want ik heb al een idee wie er achter me staat. Ik voel een slanke hand op mijn schouder en voorzichtig kijk ik om. Achter me staat Katherine, haar ogen vol vuur.
‘Je kan het ook niet laten, hè?’ Uit haar stem klinkt geen dreiging, maar toch ben ik doodsbang. Zonder enige moeite tilt ze me op en smijt me tegen een boom. Kreunend van de pijn blijf ik liggen.
Dan loopt ze met grote passen naar Alex.
‘Wacht, het was niet mijn schuld.’ Probeert hij. ‘Ze kwam er zelf achter.’
Ze grijpt hem bij zijn keel. ‘Weet ze te veel? Dan leg je haar om, maar vertel nooit wat mijn plan is. Begrepen?’
Alex snapt naar adem terwijl hij met zijn voeten boven de grond spartelt. ‘Begrepen.’ Brengt hij moeizaam uit.
Ze laat hem vallen en hij zakt als een miezerig hoopje in elkaar. ‘En onthoud, als jij niet naar mij luistert, ben jij niet de enige die ik pijn kan doen.’
Ze richt haar blik weer op mij. Al die tijd ben ik blijven liggen, met de hoop dat ze zou vergeten dat ik er was, maar helaas.
‘Ga staan.’ Commandeert ze.
Snel krabbel ik op. ‘Hier kom je niet mee weg.’ Zeg ik, terwijl ik mijn hoofd schudt.
‘Oh, maak je over mij maar geen zorgen.’ Dan kijkt ze diep in mijn ogen. Het heeft bijna een hypnotiserende werking. ‘Ga naar huis en ga slapen. Als je wakker wordt, weet je niets meer van dit alles.’
‘Ik ga slapen en vergeten.’ Herhaal ik in trans. ‘Slapen en vergeten.’