5. To trust or not to trust?

Hij lacht even zenuwachtig alsof hij nog een antwoord moet verzinnen. Ik word er een beetje zenuwachtig van. Waar ben je mee bezig, klinkt het weer door mijn hoofd.
‘Oké, laat ik maar eerlijk zijn.’ Hij kijkt bijna alsof hij zich ergens voor schaamt en hij bergt zijn mobiel op. ‘Dat was mijn moeder, die heeft de illusie dat ik aan het leren ben.’
Ik schiet in de lach. ‘Sorry, maar daar hoef je toch niet zo geheimzinnig over te doen? Ik dacht bijna dat ik met één of andere maffiabaas te maken had.’
Hij houdt zijn hoofd een beetje schuin. ‘Waarom ben je eigenlijk zo wantrouwig?’
Verbaasd kijk ik hem aan. ‘Met alle gekken op de wereld? En ik ken je net, gister was je nog een totaal vreemde voor me.’
Hij knikt. ‘Klopt en eigenlijk wil ik daar gewoon wat aan veranderen.’ Hij kijkt me even diep aan en zijn hele flirterige act lijkt te verdwijnen. ‘Ik wil je gewoon leren kennen. Ik doe dit echt niet met elk meisje.’
Het instinct dat vanbinnen roept om voorzichtig te zijn laat ik varen. Ik glimlach. ‘Als het helpt, ik zou ook niet met elke jongen zijn meegegaan.’
Nu lacht hij ook. ‘Dan heb ik toch iets goed gedaan.’ Hij keert zich weer naar de horizon en geniet nog even van het uitzicht. Ik volg zijn voorbeeld en voel me volledig ontspannen. Het lijkt wel of je hier alleen op de wereld bent en ik kom volledig tot rust.
Even raakt zijn hand de mijne en meteen krijg ik het helemaal warm.
‘Laten we maar gaan.’ Breekt hij dan onverwachts de stilte. ‘De boodschappen staan nog steeds bij het hek.’
Ik sla mijn hand voor mijn mond. ‘De boodschappen.’ Ik sla mezelf voor mijn hoofd. ‘Mijn moeder wordt gek nu ik zo laat ben.’
We lopen terug naar het hek en Alex geeft me een voetje om er overheen te komen. Terwijl ik de tassen oppak, springt hij er overheen. Nu heb ik nog niet gezien hoe hij dat zo snel doen.
‘Ik breng je anders wel even.’ Biedt hij aan, als ik hem zijn tas geef. ‘Mijn auto staat nog bij de supermarkt.’
‘Als je dat zou willen doen, graag.’
Hij glimlacht lief. ‘Anders zou ik het niet aanbieden.’

In de auto denk ik nog eens na over hoe deze dag veranderd is. Zo had ik me het tripje naar de supermarkt niet voorgesteld. Ik kijk opzij naar Alex. Hij is echt verschrikkelijk leuk.
‘We moeten nog eens iets gaan doen.’ Stel ik voor.
‘Ik hoopte al dat je dat zou zeggen.’ Zegt hij, terwijl hij het grindpad op rijdt. ‘Mevrouw, u bent thuis.’
Ik kijk naar het huis en ben net van plan met tegenzin uit te stappen als Evan de deur open doet en op hoog tempo hierheen komt lopen.
‘Wat ben jij laat.’ Merkt hij tegen mij op. Hij kijkt achterdochtig naar Alex.
‘Sorry. Evan dit is Alex.’ De vlinders in mijn boek reageren onrustig op het zeggen van zijn naam.
Evan geeft hem met een geforceerde glimlach een hand terwijl ik uitstap. Ik doe het portier dicht en kijk nog eens naar die prachtige ijsblauwe ogen van Alex.
‘Dag Jasey.’ Zegt hij met een lach die mijn knieën slap maken.
‘Dag.’
Hij start de auto en rijdt weg. Zodra hij uit het zicht is verdwenen, kijkt Evan me bezorgd aan.
‘Ik mag hem niet.’
Mijn stemming slaat acuut om. ‘Ik wel, dus wen er maar aan.’
Hij schudt zijn hoofd. ‘Ik vertrouw hem niet, er is iets met hem. Je zal niet de eerste zijn die voor een verkeerde soort valt.’
Ik weet meteen waar hij op doelt, beledigd door zijn vergelijking kijk ik hem aan. ‘Ik ben niet Mason, Alex is geen vampier en dat zijn niet jouw zaken.’ Snauw ik alleen nog als ik langs hem loop.