Chapter 8

Charlotte
Deze schooldag ging sneller voorbij dan andere leek het wel, maar dat kwam waarschijnlijk omdat ik zo tegen vanmiddag op zag. Ik had dus écht geen zin om naar Jacob toe te gaan. In de pauzes ging ik bij mijn eigen vrienden zitten, expres niet bij de Cullens. Want anders zou Edward mijn gedachten lezen, en hij zou het absoluut niet leuk vinden dat Julie contact met Jacob wil, en dat ik zijn númmer moest vragen. Dus ging ik om 4 uur maar richting La Push. Na het twee keer de weg te hebben gevraagd kwam ik aan bij Jacobs huis. Met grote tegenzin klopte ik aan. Na een tijdje deed een man in een rolstoel de deur open. ‘Hoi.’ Zei ik met een geforceerde glimlach op mijn gezicht. ‘Is Jacob er?’ De man keek met me met samengeknepen ogen aan. ‘Ja.’ Antwoordde hij, terwijl hij me aan bleef staren. Even stilte. ‘Zou ik hem dan even mogen spreken?’ vroeg ik een beetje ongeduldig; ik wilde hier zo snel mogelijk weer weg. Ik voelde me niet echt op mijn gemak in de buurt van weerwolven, en ook al was ik geen vampier, ik voelde me toch met vampiers verbonden. ‘Jacob!’ riep hij. Bonk bonk bonk. Jacob kwam de trap afgestampt. ‘Wie... O, hoi.’ Zei hij toen hij me zag. De man was ondertussen naar de kamer gerold. ‘Wat kan ik voor je doen?’ vroeg hij beleefd. ‘Nou,’ antwoordde ik aarzelend. Ik had geen zin in een praatje met die wolf so I came straight to the point. , ‘eehm.. nou, Julie wil graag je nummer hebben of zo.’ Gooide ik er maar in een keer uit. Langzaam ontstond er een grijs op z’n smoel. ‘Dat is die nieuwe vampier hè?!’ zei hij net iets te blij. Geïrriteerd keek ik hem aan, maar hij merkte het niet. ‘Even wachten.’ Riep hij terwijl hij naar binnen holde. Even later kwam hij terug met een stuk papier met wat cijfers erop. ‘Alsjeblieft.’ Zei hij met een grijns. Nee, ik mocht hem echt niet. ‘Dankje.’ Zei ik en liep snel terug naar mijn fiets. ‘Doe haar de groeten.’ Riep hij me nog na. Omg, hij was echt erg. Zonder iets te zeggen fietste ik weg.
Chagrijnig kwam ik thuis. ‘En?!’ vroeg Julie hoopvol terwijl ze me bijna omver liep. Zwijgend gaf ik haar het briefje, Jacob kon stikken in z’n groeten. Ik had niet echt een specifieke rede waarom ik hem niet mocht, maar waarschijnlijk was het gewoon omdat ik er niet tegen kon dat Julie zo geobsedeerd door hem was.