Chapter O10.

Door een irritant geluid werd ik die ochtend wakker. Slaperig wreef ik door mijn ogen en kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn computer aan had laten staan, en nu had ik één ongelezen bericht. Ik kroop achter mijn computer en opende het.

Hee,
Ben je ziek? Of wat is er?
x Bill.

Ik glimlachte en voelde meteen weer een happy gevoel opkomen. Wat lief, hij was bezorgd! Snel typte ik wat terug:

Hooi,
Is een lang verhaal. Kan ik je vanavond even spreken? In het park?
xxxx. Alix.

Snel verzond ik het en binnen no-time had ik wat terug. Die gek zat er gewoon op te wachten! Grinnikend opende ik het weer.

Oh, gelukkig! Is goed, half zeven? Bij het bankje van gister.. Sorry, ik moet verder met de les.
Liefs x

Zuchtend sloot ik mijn mail af. Hoe ging ik deze dag eens doorkomen? Ik besloot maar de hele dag in bed te blijven en lekker tv te kijken. Tot dat mijn moeder in mijn kamer stond. “We gaan eten, kom je? Wat doe jij nou in je bed?!” Vroeg ze en ik keek haar dom aan. “Gewoon, tv kijken.” Ik begon te zappen en mijn moeder kwam op m’n bed zitten. “Schat, je moet verhuizen.” Begon ze en ik trok een wenkbrauw op. “In m’n eentje?” Ze schudde lachend haar hoofd. “Natuurlijk niet, gekkie. Maar je moét bij papa wonen.” Ze keek me treurig aan en mijn mond viel open. “Wat?! Maar dat wil ik helemaal! Ik wil geen ander wijf in huis en ik wil hier ook niet weg!” Tranen kwamen opzetten en als nel baande ze over mijn wangen. Mijn moeder zuchtte diep en beet op haar lip. “Schatje, luister. Papa verdiend veel meer dan ik. Hij kan jou en een andere vrouw en een huis betalen. Maar ik kan dat niet in m’n eentje. Ik moet werk gaan zoeken, en daar ben ik nu mee bezig, en ik heb wat gevonden. Morgen kan ik komen solliciteren. Het is bij een bejaarde tehuis en ik kan jou echt niet betalen. Daarom moet je wel bij papa. Alleen het weekend kun je bij mij komen.” Ik zag dat ze het erg heel erg moeilijk mee had en ik gaf haar een knuffel. “Ik kom echt elk weekend en soms ’s avonds. Oké?” Ik wist nu dat het geen zin had om tegen te spreken, dat zou alleen maar erger voor mijn moeder zijn. Ze knikte en we gaven elkaar nog een stevigere knuffel.