Chapter OO8.

Ik zat nog steeds in Bill zijn armen. Mijn hoofd lag net boven zijn borst en onze armen nog steeds rond elkaar. We zeiden niet veel, af en toe wat. Ik frummelde wat aan mijn broek en pakte op den duur mijn mobiel uit mijn broekzak. Ik had een sms van Amber. Ik opende hem. Darling, hoe is het met je liefde? Leuke ‘bijles’? En heeft hij leuke brothers? <3. Beschaamd klikte ik snel het sms’je weg, maar Bill had hem al gelezen. “Met je liefde gaat het goed hoor, en leuke broers heeft die niet.” Zei Bill en ik schoot in de lach. “En Tom dan?” Vroeg ik en Bill keek me met één opgetrokken wenkbrauw aan. “Tom en leuk? Nee, echt niet. Eerder irritant.” Bill knipoogde en ik lachte. “Ik zal het doorgeven.” Ik keek op mijn mobiel hoe laat het was en stond op. “Ik moet echt gaan, het is al tien uur.” Ik gaf Bill een kusje op zijn mond en samen liepen we tot aan het kruispunt waar ik links moest, en hij rechts. “Doeg.” Ik zwaaide en Bill zwaaide terug. “Tot morgen!”
Toen ik thuis kwam rende ik meteen naar mijn kamer. Maar toen mijn moeder als een zombie met een huilgezicht de trap af kwam, stond ik stokstijf. Toen ze me zag trok ze me mee naar de slaapkamer van haar en papa. We gingen op het bed zitten en mijn moeder keek me aan. “Ik moet je wat vertellen.” Ze legde haar hand op mijn been en ik keek haar met grote ogen aan. “Is er iemand dood?!” Vroeg ik en toen ze haar hoofd schudde zuchtte ik op gelucht. “Wat is er dan wel?” Mijn moeder keek me aan en bet op haar lip. “Je vader, en ehm, en ik, gaan..” Ze keek even naar beneden en opnieuw liepen er tranen over haar wangen. “Gaan wat?” Vroeg ik lichtelijk geïrriteerd. “Scheiden.” Fluisterde ze zacht en mijn mond viel open. “WAT?” Gilde ik en sprong op. “DIT MEEN JE NIET! WAAROM?” Ik keek mijn moeder woedend aan en op dat moment kwam mijn vader binnen lopen. Ik rende naar hem toe en keek hem verward aan. “PA, WAAROM?” Gilde ik en mijn pa duwde me zachtjes op bed. “Rustig, rustig, ik zal het uitleggen.” Hij ging naast me zitten en lulde een heel verhaal over ruzie’s, waar ik niet bij was, maar die er wel waren. Over dat ze niet meer van elkaar hielden, enzovoort. Het ging het ene oor in en het andere uit. Nog steeds kon ik het niet geloven. “En ik heb een andere vrouw.” Ik keek mijn vader ongelooflijk aan. Dit kon niet waar zijn..