1. De Nieuwe (1)

Het was, tot mijn grote verbazing, best aangenaam warm vandaag.
Sinds ik samen met mijn pa verhuisd ben had het nog niks anders gedaan dan regenen en miezeren. Toch nam ik voor de zekerheid snel mijn regenvest van de kapstok en propte die in mijn schooltas, hier kon je nooit zeker zijn over het weer.
Ik stapte met een glimlach door de voordeur en kneep mijn ogen wat dicht om het felle ochtend zonlicht wat dragelijker te maken. Ik deed de deur op slot en nam mijn fiets uit het tuinhuisje. Wegens gebrek aan een auto moest ik met de fiets naar school, maar vandaag vond ik dat nog niet zo erg gezien het aangename weer.
Ik plantte mijn boekentas op het bagagerek, spande de rekker eromheen en sprong op mijn fiets.
Ondanks het aangename zonnetje was het nog best koud op de fiets. Een ijzige wind sneed langs mijn oren en ik voelde het bloed wegtrekken uit mijn gezicht. Het zette me aan om wat harder door te fietsen, ten eerste omdat ik zo iets warmer kreeg en ten tweede omdat ik dan sneller op school zou zijn.
En het hielp, want ik zag het schoolgebouw al opdoemen in de verte.
Ik minderde wat vaart toen ik het schoolterrein opdraaide met mijn fiets, bang op een slipper te maken.
Ik klastte mijn fiets in de rekken en ging het schoolplein op. Marie wachtte me zoals gewoonlijk op onder de eikenboom en glimlachte breed toen ze me uit de fietsenstalling zag komen.
Blijkbaar had ze iets interessants te vertellen, want hoe dichter ik naar haar toeging hoe meer het me opviel dat haar ogen twinkelden van opwinding.
"Zara, Zara!" zei ze terwijl ze naar me toe huppelde. "Er zitten nieuwe op school!
"O" was mijn flauwe reactie. Hier in Brightstone was het namelijk niet de gewoonte dat er nieuwelingen bijkwamen.
"Ze zijn echt zooo knap !!" Marie was maar aan het doorratelen zonder dat ik er echt acht op sloeg.
Hier en daar ving ik wel wat dingen op. Ik hoorde bijvoorbeeld wel twintig keer dat ze allen ontzettend knap waren, wat me na een poosje behoorlijk ging vervelen.
Door Marie's constante geroddel kreeg ik er al een afkeer van die nieuwelingen. Vooroordelen waren de oorzaak.
Ik wandelde met Marie naar de kastjes en ze had nog geen seconde kunnen zwijgen.
Eindelijk zag ik Matthias staan en ik hoopte vurig dat Marie door zijn aanwezigheid sprakeloos werd. Zoals gehoopt volgde plots een stilte.
Ik keek naar Marie en zag dat ze een rode blos op haar wangen had. Grinnikend nam ik mijn geroeste sleutel en opende mijn kastje.
"Hey Zaar" iemand fluisterde in mijn oor.
Zwijgend nam ik mijn boeken uit mijn kastje en deed het vervolgens weer op slot.
"Moet jij niet nodig ophoepelen ofzo?" Ik was misschien wel blij dat hij Marie stil had gekregen, maar dat wou nog niet zeggen dat ik zin had in zijn oppervlakkige geflirt. Iets waar ik eigenlijk nooit zin in had.
Die jongen werkte mateloos op mijn zenuwen, iets wat ik hem al vele keren gemeld had, maar waar hij nooit naar luisterde.
"Alles voor jou" en hij keek me onschuldig aan.
Ik rolde opvallend met mijn ogen en vertrok met stevige passen naar mijn lokaal. Daar was ik tenminste veilig voor hem.