Proloog

Daar zat ik dan, op de rand van de klif. Zeewater klotste woest op de rotswanden en enorme golven kwamen dreigend richting de kust. Ik wist wel dat het zou gaan onweren, maar ik had teveel aan mijn hoofd om daar echt bij stil te staan. Miljoenen beelden en vragen zoefden kriskras door mijn hoofd. Het was daarbinnen echte wanorde...
Ik probeerde met veel moeite de dingen op een rijtje te zetten. Druppels liepen langs mijn wangen, maar het waren geen regendruppels... Zoiets was nochtans niet van mijn gewoonte, ik deed het nooit thuis en al zeker niet onder vrienden. Ik had geleerd mijn gevoelens te verbergen, maar gezien de situatie nu was dit verdacht moeilijk...
Het moest weer míj overkomen, ik moest weer in dit alles verzeild raken. Waarom kon in nu niet gewoon doen zoals al mijn andere leeftijdsgenoten ?! Maar nee, ik moest weer verliefd worden op... op... op een wezen waar ik eigenlijk niks mee te maken zou mogen hebben, waar ik bang van zou moeten zijn, een wezen dat mijn dood kan betekenen ?!
Ik legde mijn gezicht in mijn handen en voelde de druppels, maar ik kon niet uitmaken of ze van de regen waren of niet. Ik verzonk weer diep in mijn gedachten.
Als ik niet verliefd zou mogen zijn op een... Oh wat haatte ik dit woord zelfs om er maar aan te denken... Waarom voelde het dan toch zo goed, zo juist, zo VEILIG ?!