De trein rijs

De volgende ochtend werd ze vroeg wakker en kleedde zich vlug om. toen ze de trap af liep zag ze mevrouw de wit alweer zenuwachtig op haar stoel schuifelen. Ze zijden geen woord tegen elkaar. Daar waren dus heel wat voordelen aan. Zoals dat ze geen gezeik aan tafel krijgt over wat ze wel of niet mag doen. Om ongeveer 10 uur ging de bel. Liëne liep naar de deur en liet Hagrid. Hagrid liep vrijwel direct naar mevrouw de wit toe. “Volgende zomervakantie zal ze weer terug zijn.” Dat vond mevrouw de wit zo te zien niet zo erg “kan ze in de zomervakantie dat ook niet op die school van jou blijven.” Liëne had kunnen weten dat ze zo iets belachelijks zou gaan uit kramen. Hagrid keek mevrouw de wit verbaast aan “nee dat kan niet.” Liëne wilde liever geen onzin van mevrouw de wit meer hoor en dus ging Liëne snel naar boven om haar hutkoffer te halen.
Even later denderde ze er mee de trap af. Liëne gaf Tommie snel een kus op zijn wang ze zwaaide naar de rest en ging toen samen met Hagrid op pat.
Eenmaal op het station aangekomen kreeg Liëne een kaartje voor de Zweinstein expres in haar handen geduwd. Hagrid zij dat hij snel ergens anders heen moest en dat ze mekaar welweer op Zweinstein zouden zien. Liëne ging dus maar naar perron 9 ¾ .
Na een half uur zoeken werd Liëne wanhopig. Opdat moment liep ze langs een familie met mensen die bijna allemaal rood haar hadden. Ze hadden het over dreuzels. Liëne liep naar een mollige vrouw toe die volgens Liëne wel eens de moeder van het gezin kon zijn. “Pardon mevrouw mag ik iets vragen.” “Ja natuurlijk”zij de mollige vrouw vriendelijk. “Ik ben opzoek naar de Zweinstein expres” zij Liëne beleeft. ”O je zit natuurlijk in het eerste jaar kom maar mee.” Uiteindelijk stonden ze bij een groot hek. “Oké” begon de mollige rood harige vrouw “Fred en Georts jullie gaan eerst.” Er stapte 2 rood harige jongens naar voren zo te zien een tweeling. “Oké ma” antwoordde een van de twee. Ze duwden hun karretje naar voren richting het hek. Liëne keek haar ogen uit het ene moment waren ze er nog en het volgende moment waren ze verdwenen. “Nu is het misschien handig als Ginny en Hermelien gaan.” “Ja ma”zij het meisje dat Ginny hete. Hermelien was blijkbaar geen lid van het rood harige gezin want ze zij in de plaats van ma mevrouw Wemel. Er gebeurde precies het zelfde met de twee meiden. “Harry Ron nu is het jullie beurt.” Harry was ook geen zoon van mevrouw Wemel. Toen was Liëne aan de beurt ze zou samen met mevrouw Wemel gaan. “Als je het eng vind dan kun je het beste wat sneller lopen.” Liëne begon te rennen met mevrouw Wemel naast zich. Toen Liëne haar ogen weer open deed keek ze naar een vuur rode trein. Liëne bedankte mevrouw Wemel en ging snel de trein binnen want er snerpte ergens een fluitje.
Toen ze eindelijk binnen was (wat toch wel even duurde omdat zo’n lompe hutkoffer nogal zwaar is) begon de trein te rijden. Liëne probeerde een legen coupé te vinden. Dat was tevergeefs want alles was al vol. Ze klopte op het raam van een coupé en schoof hem voorzichtig open. Er zaten 2 meisjes in. “Mach ik erbij komen zitten?” Liëne was nog niet uit gepraat of ze kreeg al antwoord. “natuurlijk” zij het linker meisje “ik heet Denise van haas” ze keek opzij naar het rechter meisje dat nu te beseffen leek dat ze zich moest voorstellen. “hoi ik heet Liesbethe Blom” zij ze dan ook een beetje verlegen maar wel op een vriendelijke toon. Ze keken Liëne allebei vragend aan. “O, ik heet Liëne Sneep.” Denise schrok zich een ongeluk “ik ga dan wel voor mijn eerste jaar naar Zweinstein maar mijn broer Demiën zij dat er een hele gemene man genaamd Severus Sneep les geeft ben jij daar misschien familie van?” Liëne haalde haar schouders op “ik heb mijn familie nooit gekend.” “Wat vervelend” fluisterde Liesbethe vol medeleven “hoe komt dat.” Toen ik 3 dagen oud was hebben mijn ouders me naar een weeshuis gebracht waarom weet ik niet.” Er werd weer op het raam geklopt. Alle 3 de meisjes keken om. Freek stond voor de deur. “Wie is dat” vroeg Denise. “Dat is Freek” antwoordde Liëne. Freek schoof de deur open “mag ik erbij komen zitten?” “Ja natuurlijk” zijden ze alle 3 in koor. Freek hees zijn bagage in het bagagerek en plofte naast Liëne neer. Ondertussen had iedereen zich al weer voorgesteld. Toen Liëne wat beter naar Freek keek zag ze dat hij een gitaar op zijn rug had. “Wat is dat” vroeg Denise nieuwsgierig. Liëne Freek en Liesbethe keken haar raar aan. Denise zuchten ik ben niet in jullie wereld opgegroeid weet je nog.” “Dit is een gitaar” legde Freek uit “daar kun je muziek mee maken.” Hij pakte de gitaar uit en begon er op te spelen. Liëne kende het lied en begon zachtjes mee te zingen. Ze had allen niet door dat Freek steeds zachter was gaan spelen. Liëne zag hoe de monden van de anderen open vielen van verbazing. Liëne wilde meteen stoppen met zingen maar toen begon Freek ook mee te zingen. Zijn stem was zo betoverend mooi. Ook al zou Liëne willen stopen zou dat haar niet zijn gelukt. Ze kon alleen maar met Freek mee zingen. Het was net alsof niemand anders meer op de wereld bestond dan hun 2. Toen ze klaar waren was het een hele tijd stil. Liesbethe verbrak als eerste de stilte “Liëne ik weet nog niet veel van je maar ik weet wel dat jij de mooiste stem hebt die ik ooit heb gehoord.” Denise knikte. Liëne keek Freek voorzichtig aan. Hij was een beetje rood. Liëne vond dat, dat er juist wel schattig uit zag. “Jij hebt anders ook wel een mooie stem” zij ze verlegen maar ze mende het wel egt. “Dank je”
Na een tijdje te hebben gepraat was Liëne er wel achter wat voor type mens iedereen was: Liesbethe was afwachtend maar niet meer verlegen en heel erg aardig. Denise was gezellig druk kon goed vertellen en was ook heel erg aardig. En Freek … die was gewoon perfect. Hij had humor was gezellig en ontzettend lief.
Toen ze ongeveer 20 minuten in de trein zaten werd de deur weer open geschoven. “Mach ik hier komen zitten?” vroeg een jonge niet zo op zijn gemak. “Natuurlijk” zij Liëne vrolijk. De jonge had blond haar en hij was erg lang voor zijn leeftijd. Hij keek met zijn helder blauwe ogen de coupé rond. “Ga jij ook voor het eerste jaar?” vroeg Freek. De jongen knikte “ik heet Twan” zij hij en hij ging naast Freek zitten. Voor de zoveelste keer die dag stelde iedereen zich zelf voor. Twan werd meteen in de groep opgenomen en werd bij alle gesprekken betrokken. Voor dat laatste hoefde ze geen moeite te doen want Twan pratte gezellig mee.
Na een tijdje zij Liëne: “weet je ik heb eigenlijk nooit vrienden gehad.” “Dat kan ik me nouw niet voorstellen want je bent nu toch onze vriendin”zij Denise vrolijk. De anderen knikte instemmend. Opdat moment werd er weer op de deur geklopt. Er stapte een jonge met zwart piekend haar een bril en groene ogen binnen. Het viel Liëne op dat hij een groot bliksemschichtvorming litteken op zijn voorhoofd had. Liëne herkende hem. Het was de jonge die voor haar door het hek was gegaan. Achter hem stonden de jonge met het rode haar en het meisje met de bruine krullen. “O mijn god jij bent Harry potter” riep Denise vol verbazing uit. “Dat klopt” zij de jonge met het litteken. Hij had zijn haar zo gekamd dat je het litteken goed kon zien. Harry keek de coupé rond. Zijn blik bleef op Liëne hangen. Toen hij uiteindelijk leek door te hebben dat iedereen hem raar zat aan te kijken zij hij snel “we komen zo op Zweinstein aan dus ik zouw je maar snel gaan omkleden.” Hij keerde zich om en liep met grote passen de coupé uit. Denise keek naar Freek en Twan “als ik me ga omkleden heb ik er liever geen jongens bij. Da’s niet rot bedoeld hoor maar je begrijpt hoop ik wel wat ik bedoel.” “Wie was dat” vroeg Liesbethe terwijl Freek en Twan alles wat ze nodig hadden bij elkaar probeerde te vinden. “Dat was Harry Potter hij is wereldberoemd hier want hij is de enige die de vloek des doods heeft overleefd. Daar komt ook dat litteken door.” Legde Denise uit. “Nouw”begon Liëne “ik vind hem nogal egoïstisch. Zag je hoe hij zijn haar aan de kant had gekamd alleen omdat je zijn litteken dan goed kon zien.” Daar waren ze het allemaal mee eens. “Liëne zag je hoe hij naar je keek?” vroeg Twan nadenkend. Liëne knikte. Freek gebaarde naar Twan dat hij mee moest komen hij was een beetje rood aangelopen. Twan volgde gehoorzaam. Toen ze weg waren kleden de 3 meiden zich vlug om. “Volgends mij heeft Freek een oogje op je Liëne” glimlachte Denise met een vreemde twinkeling in haar ogen. “En andersom ook” giechelde Liesbethe. Liëne dacht even na zou ze vertellen zat ze Freek leuk vond? Waarom niet dit waren toch haar vrienden. “Oké ik vind Freek leuk maar hij mij vast niet.” Denise knikte “ja hij is wel leuk en knap maar hij is van jouw. Hij is sowieso niet mijn typen.”
Het was buiten al donker toen de jongens weer terug kwamen. Ze bleven noch een tijdje kletsen. Opeen gegeven moment merkte Liëne dat ze vaart aan het minderen waren. “Hé we zijn er volgends mij bijna!” Even later stonden ze op het perron.



ik ben dol op reacties