OO6. Fantasy or reality?

Ik lag in een heel groot weiland vol met madeliefjes en rozen. Kon dit waar zijn of droomde ik nog? Ik stond op en voelde het vochtige gras onder mijn voeten. En zag dat ik geen schoenen meer aan had, ook had ik mijn jogging broek en mijn favoriete T-shirt niet meer aan. Ik droeg een jurk van beige zijde met een mooie koffie bruine satijnen rand aan de onder en boven kant. Ook voelde ik dat er een ketting om mijn nek zat. Dat kon niet ik kon geen kettingen dragen. Ik had dan altijd het gevoel dat ik stikte. Maar nu was dat gevoel er niet er zat een hartje aan de geschakelde ketting. Zo te voelen kon ik het open maken. Aan de ene kant zat een foto van mij en mijn vader die ik nog nooit van leven had gezien aan de andere zijde zat een heel mooi klokje. Zo te zien was het nu vier uur ’s middags. Dat kon toch niet ik heb nog nooit zo lang geslapen. En hoe kwam ik dan hier, en die jurk wauw maar huh… Dit bestaat niet dacht ik bij mezelf. Ik ging weer in het vochtige gras liggen deed mijn ogen dicht en kneep in mijn arm om te kijken of ik wakker was. ‘Auw’, zei ik en ging weer geschrokken rechtop zitten. ‘Madison, waarom knijp je jezelf nou?’ hoorde ik in mijn gedachten. Angstig keek ik rond of er misschien nog iemand in de buurt was. Niet bang zijn Madison het is gewoon je verbeelding, dacht ik bij mezelf. ‘Madison ik weet dat je mij kunt horen, en het is ook niet erg. Bij ons is het heel normaal’ zei de mysterieuze stem in mijn hoofd. Bij ons is het normaal? Wat wou dit wezen mij vertellen. Ik word gek dacht ik. Dit kan niet. ‘Madison sluit je niet of voor wat je echt bent. Kijk eens goed rond.’ Me niet afsluiten voor wat ik echt ben? Nu snapte ik er al helemaal niets meer van. Maar toch was de stem die ik had gehoord sterk genoeg om mij ervan te overtuigen overeind te komen en weer te gaan staan. Ik keek goed rond maar het enige wat ik zag was een hert. Ik keek nog een keer goed rond, maar het enige wat is zag was toch echt alleen dat hert. Het hert keek mij even aan en ging toen weer verder met grazen. Ik bestede er verder geen aandacht aan en liep gewoon verder het weiland in. De rozen roken heerlijk en de madeliefjes waren witter en mooier dan ik ze ooit had gezien. De zon straalde op mijn huid en ik voelde de warmte ervan door mijn poriën sijpelen. Ik wou weg lopen van het hert dat aan de boomgrens van het weiland stond te grazen en toen hoorde ik opeens ‘ik weet wel dat je me hebt gezien Madison’ Ik keek verschrokken achterom en zag dat het hert me aankeek. ‘Word ik nou gek of hoorde ik nou wat dat hert dacht’ ik zei het hardop omdat ik wist dat herten mij toch niet konden verstaan. ‘Nee, Madison je wordt niet gek. Jij hoort wat ik denk.’ Wauw, dacht ik bij mezelf. Dit is geweldig. Ik wou naar het hert toelopen toen opeens alles begon te draaien. Het werd wazig in mijn hoofd. Ik hoorde iemand heel erg hard schreeuwen