Chapter one.

‘Hebben we alles?’, Vroeg Marloes voor de zekerheid. Lieske keek om zich heen. ‘Chocomelk, muziekdoosje, thee, oplader`s, mp3spelers, bakspulletjes, een riempje voor Teuntje, beetje kattenvoer, tekenblok, schrijfblok, etui`s, limoenwater, een paar rollen koekjes en onze rugzakjes.’, Noemde ze op. ‘Oké, meer hebben we echt niet nodig, toch?’, Vroeg Marloes nog een keer. ‘Denk het niet, nee.’ Ze lachten, altijd waren ze al zo vaag geweest.

‘Teuntje, meisje, kom eens.’, Zei Marloes. Eigenlijk was het overbodig de kat te roepen, die kwam uit zichzelf ook wel. De kat sprong op het bed en snuffelde wat. Marloes pakte het riempje en deed hem om bij Teuntje. ‘Sorry, Teun. Als we er zijn mag –ie wel weer af.’, Beloofde ze.

Lieske ging op het bed staat en opende het raam. Ze bonden het riempje vast aan het bed, zodat Teuntje niet uit het raam kon vallen. Het limoenwater zetten ze in het raamkozijn, en de koekjes stalden ze uit op een schaaltje die ze ook in het raamkozijn zetten. De rest van de spullen pakten ze in. ‘En nu wachten.’

Twee jaar geleden hadden ze dit al bedacht, toen ze vijftien waren. Volwassen zijn leek ze stom, en zo denken ze er nog steeds over. Dus besloten ze weg te gaan, naar een wereld waar ze niet volwassen zouden worden.

Ze keken al een tijdje uit het raam wanneer ze iets zien wat ze nog nooit eerder hadden gezien. In de verte was een klein lichtje te zien, een heel helder mooi lichtje. Puur goud licht. ‘Een elfje…’ Ze glimlachten toen ze zagen dat het lichtje steeds dichterbij kwam.