3. Our Picture in the paper.

Ik zit rechtop in mijn bed, ik ben net pas weer een paar uur bij bewustzijn. Ze hebben me onderzocht omdat ze eerst dachten dat ik een hersenschudding had maar er was niets ernstigs aan de hand, alleen had ik wel 3 hechtingen in mijn hoofd nodig. Als ik een slokje water neem ploft er een krant neer op mijn bed. 'Je bent beroemd sis.' Ik kon nog net mijn water door mijn keel krijgen. 'Sterspeler red meisje.' 'Waar slaat dit op?' zeg ik net iets te hard, mensen die voorbij komen lopen kijken me heel raar aan. 'Je mag hem dankbaar zijn.' 'Wat heeft hij gedaan dan?' ik zie gelijk hele scenarios van mond op mond voor me. 'Gewoon 112 gebeld, je weet toch hoe kranten overdrijven..' Ik zuchte van opluchting. Dan valt mijn oog op een foto met Gerard zijn hand op mijn arm en zijn mobiel in zijn hand. 'Zeg, hebben ze jou nog gepakt?' Ik weet niet waarom ik daar nu aan kon denken terwijl ik in een ziekenhuisbed lig. 'Nee, je voetballertje was alleen bezig met jou he, je hebt ze goed afgeleid sis.' Elian knipoogde even en ik kon wel weer een beetje lachen, hij knuffelde me. 'Het spijt me dat ik niet beter op je paste.' Mijn ouders komen binnen met een enorm bezorgd gezicht, het zag er niet uit en ik schoot in de lach. Ze waren zo ongerust geweest zeiden ze. Ook waren ze boos op Elian maar ik zei dat hij er niks aan kon doen en dat was ook zo.. ik viel zelf van die trap af.. Achteraf konden we er allemaal om lachen en kregen Elian en ik nog een ijsje. Toen ik niet meer hoefde gaf ik hem aan Elian die hem gulzig naar binnen werkte. 'Varken dat je bent.' Elian maakte een knor geluid. 'Haha,sprekend hoor.'

Mama, Papa en Elian waren naar huis gegaan, ze komen me morgen ophalen want ik moet nog wel één nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik heb van mama nog een tijdschrift gekregen over mode, ik zit rechtop in mijn bed te lezen als er op de deur wordt geklopt. Ik keek op en mijn mond viel haast open. 'Hee, hoe gaat het met je?' Gerard stond gewoon ineens voor me.. 'hooo-i' hakkelde ik. Hij kwam voorzichtig naast me op bed zitten. 'Doet het veel pijn?' hij staarde naar de hechtingen. 'Valt wel mee..' ik bloosde en keek snel weg. Waarom komt hij ook zo dichtbij zitten? waarom komt hij uberhaupt langs? Het is wel lief hoor.. maar wat nou als... Mijn gedachten worden snel afgebroken als Gerard een shirt tevoorschijn haalt. 'Ik hoop dat ik het een beetje goed kan maken.' hij keek er nog al onschuldig bij. Een shirt van Barcalona.. waarom was ik er zo blij mij? het was toch gewoon maar een shirt? Hij zag me bedenkelijk kijken. 'Ik heb er niet in gezweet hoor, hij is nieuw!' ik lachte en hij knipoogde even vlug. 'Misschien wil je ook een keer naar een training komen kijken?' ik wist niet wat me overkwam en ik probeerde een zo neutraal mogelijk antwoord te geven. 'Ja, lijkt me leuk.' ik glimlachte maar vanbinnen had ik een smile van hier tot Tokio. 'Ok dan zie ik je nog wel, beterschap... hoe heet je eigenlijk?' zei hij met een rood hoofd. 'Jimena.' 'Beterschap Jimena en ik zie je binnenkort dan weer!' Met opstaan raakte hij even mijn hand aan en ik voelde een soort schok door mijn lichaam gaan. Gerard is al bij de deur. 'Piqué!' roep ik schaamteloos. Hij draait zich om met een smile op zijn gezicht. 'Jaa, zeg maar Gerard hoor.' ik bloosde. 'Bedankt voor het shirt Gerard..' zei ik zachtjes maar hij verstond het wel. 'Graag gedaan hoor.' en toen verdween hij uit mijn kamer...