2. Verdwenen

toen we thuis kwamen was alles leeg , iedereen was weg. ik keek Edward vragend aan
hij schudde zijn hoofd hij wist het ook niet
ik liep veder het huis in naar de keuken
hey daar lag iets 'Edward' zei ik hij stond binnen een seconde naast me Nessie volgde hem
'kijk een briefje' Edward liep er heen las hem en verstijfde als een standbeeld
ik liep naar hem toe en pakte het briefje uit zijn hand

Bella & Edward
kom zo snel mogelijk naar Italië neem Jacob en Nessie ook mee
Liefs Alice

we wisten allemaal wat dat betekende we waren te laat
ik had hem kennelijk hard op voor gelezen want toen ik naar Renesmee keek zag ik tranen in haar ogen ik zag dat Edward nog steeds verstijfd was dus ik moest nu verzinnen wat we zouden doen
'Renesmee ga Jacob zoeken dan ga ik pakken'
Edward kwam ook weer in beweging en we rende samen naar ons huisje
ik zag dat Renesmee naar het reservaat ging natuurlijk was Jacob daar waar anders
toen we binnen waren liepen we eerst naar Nessie's kamer om haar spullen te pakken
toen we ook onze spullen hadden gingen we voor ons huisje zitten wachten tot Nessie en Jacob zouden komen.

Jacob was net iets eerder dan Nessie bij ons huisje en keek ons bang en vragen aan
hij had natuurlijk Nessie's bange gezicht gezien.
Edward vroeg aan hem 'wat weet je al wat heeft Nessie je allemaal al verteld?'
'dat ze mij moest halen van Bella en dat jullie gingen pakken maar veder niks'
ik nam het over van Edward 'we denken - we weten het eigenlijk zeker - dat de Volturi de rest van onze familie heeft' en ik gaf hem het briefje van Alice.
Hij las hem snel.
Toen hij klaar was met lezen keek hij ons vragend aan ‘nou waar wachten we laten we gaan’
‘Jacob’ zei Edward ‘moet je niet wat kleren mee nemen? En dan vooral een T-shirt’
‘ohja vergeten. Ga het gelijk halen wacht even vijf minuten, ga je mee Nessie?’ zei hij met een glimlach
‘ja tuurlijk’ reageerde Nessie blij.
Ik hoopte dat Jacob en Nessie op zouden schieten ik wilde op weg, mijn familie helpen.
Edward keek me vragend aan ‘waar dacht je aan?’ ‘ik wou dat ze opschieten, ik wil niet langer wachten tot we weg kunnen gaan’ Edward knikte. Hij was het met me eens.
Vijf minuten later liepen Jacob en Renesmee het veldje op ‘we kunnen gaan zeiden ze tegelijkertijd en barste ze in lachen uit
Oh wat was dat ingeprent gedoe toch irritant Edward dacht blijkbaar het zelfde want hij keek boos hun richting op.